Αν ήταν ήρωες 3: Νίκος Φίλης – Τσιριμπίμ και Τσιριμπόμ

Ειλικρινά δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν αλλά τι να κάνω αφού ο Νίκος Φίλης αυτούς μου θυμίζει. Ανέκαθεν μου τους θύμιζε. Αυτό το μουτρωμένο ύφος, το λίγο νυσταλέο βλέμμα, τα τροφαντά, σαρκώδη μάγουλα, το μεγάλο, γυαλιστερό κεφάλι.

Λείπουν τα γυαλιά αλλά δεν πειράζει. Το κοκτέιλ πονηριάς, εξυπνάδας και αυτοκαταστροφικού πείσματος αφήνει την γεύση του και στις δύο (ή καλύτερα στις τρεις) περιπτώσεις .

Για να πω την αμαρτία μου, κάπου τον γουστάρω τον τσαμπουκά του Νίκου Φίλη. Μου αρέσει αυτή η προκλητικότητά του, που επιμένει να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου και να παίρνει θέση αμφισβητία σε θέματα που ουαί και αλίμονο αν τα αγγίξει κανείς σε αυτή την αναχρονιστική χώρα. Οπως για παράδειγμα η Εκκλησία, θέματα που εξακολουθούν να αποτελούν εφιαλτικά ταμπού.

Αν ο Νίκος Φϊλης θέλει να μιλήσει θα το κάνει. Αν θέλει να αμφισβητήσει θα το κάνει. Ακόμα κι όταν ξέρει ότι το τίμημα θα είναι βαρύ. Βλέπε δηλώσεις για την μη ύπαρξη της γενοκτονίας των Ποντίων, ή την αποκήρυξη του μαθήματος των θρησκευτικών για τον «σκοταδισμό, μεσαίωνα και αναχρονισμό» τους. Δηλώσεις γενναίες που είχαν τις συνέπειές τους.

Κοτζάμ υπουργείο έχασε, δεν είναι και λίγο.

Και μετά παρατηρείς λίγο πιο προσεχτικά το πρόσωπο του ανθρώπου που έχει κάνει αυτές τις δηλώσεις. Και τι βλέπει; Βλέπεις τον Τσιριμπίμ και τον Τσιριμπόμ, ή καλύτερα τον Tweedledee και τον Tweedledum όπως λέγονται οι δυο καρατερίστες ήρωες του Λούις Κάρολ, οι οποίοι έκλεψαν την παράσταση στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του μοναδικού Τιμ Μπάρτον πριν από οκτώ χρόνια.

Αυτοί οι δύο ολοστρόγγυλοι δίδυμοι αδελφοί που συνεχώς διαφωνούν μεταξύ τους, την ώρα που η ακατάπαυστη πολυλογία τους δεν βγάζει νόημα για κανέναν. Αθώοι σαν μικρά παιδιά, αξιαγάπητοι και χαριτωμένοι, δεν μπορούν να προσφέρουν ιδιαίτερη βοήθεια στην Αλίκη αλλά την κερδίζουν με τον ρυθμικό λόγο και τις αινιγματικές ατάκες τους.

Σκέφτομαι ότι ίσως και ο Νίκος Φίλης να διαφωνεί με έναν άλλο εαυτό του, όταν προβαίνει στις δηλώσεις που τον οδηγούν στην πολιτική απομόνωση προκαλώντας την δημόσια κατακραυγή.

Μπορεί κάποια φωνούλα μέσα του να του λέει «σώπα βρε τώρα, μην το προχωράς άλλο, θα χάσεις!» Όμως εκείνος δεν μπορεί να αντισταθεί και το προχωρά μέχρι εκεί που δεν πάει. Και χάνει. Μέσα του ίσως να νιώθει κερδισμένος, αλλά έξω του δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι ο απόλυτος διχασμένος.