Κλασική μουσική και Χέβι Μέταλ

Δεν έκλεισαν οριστικά οι λογαριασμοί. Τουλάχιστον στο ζευγάρι Μπάγερν-Ρέαλ υπάρχει η αίσθηση πως παρά τη νίκη της Βασίλισσας στο Μόναχο, υπάρχει ακόμη… παιχνίδι με θέα στον δεύτερο ημιτελικό. Παρά ταύτα τόσο η Πρωταθλήτρια Ευρώπης όσο και η Λίβερπουλ που ποδοπάτησε (και) τη Ρόμα στο Άνφιλντ, έχουν ένα πρώτο καθαρό προβάδισμα στον δρόμο για το Κίεβο και τον φετινό τελικό του Champions League.

Πάμε λοιπόν –εάν και εφόσον- για ένα αντάμωμα που σε όλους τους παλιούς ξυπνά μνήμες 1981, και τον μοναδικό τελικό σε αυτό το επίπεδο που η Ρεάλ έχασε ποτέ. Πάμε όμως κυρίως σε ένα τετ α τετ δύο εντελώς διαφορετικών ποδοσφαιρικών τάσεων. Κλασική μουσική και Χέβι Μέταλ. Ο μύθος των ποδοσφαιριστών της Βασίλισσας που δείχνουν απλά και μόνο να χρειάζονται μια εμβληματική φυσιογνωμία στον πάγκο όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν, ως διαχειριστή. Και η ευφυΐα του Γιούργκεν Κλοπ που μετά το θαύμα της Ντόρτμουντ, επανέρχεται ακόμη πιο ισχυρός με ένα σύνολο που φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του.

Ναι, τρομερός ο Σαλάχ. Σπουδαίος ο Μπόμπι Φιρμίνιο που με τον τρόπο του αλλάζει τον ρόλο των σέντερ φορ. Αέρας ο Μανέ. Εμφατικός ο Μίλνερ, σούπερ προσθήκη ο Φαν Ντάικ. Η Λίβερπουλ όμως δεν είναι πρόσωπα. Είναι μια ποδοσφαιρική μηχανή. Ένα αριστούργημα του 48άχρονου Γερμανού με την έφεση στο χέβι μέταλ, το ασφυκτικό πρέσινγκ, τις πρωτότυπες προπονητικές μεθόδους, την καλλιέργεια στενών δεσμών με τους οπαδούς και την πίστη στη δημιουργία θεαματικών συνόλων χωρίς πακτωλούς χρημάτων. Ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο του προπονητή στο ποδόσφαιρο. Φτάνει να έρθει η μπάλα στο ύψος που πρέπει, και τα υπόλοιπα τα κανονίζει το αριστερό του Μαρσέλο όπως πριν από μερικές ώρες στην Βαυαρία. Ο κόουτς δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντικαταστήσει τον Ρονάλντο. Συμβιβάζεται στην ιδέα ότι αμύνεται με παίκτη λιγότερο, πολλές φορές και ότι επιτίθεται με παίκτη λιγότερο περιμένοντας εκείνη τη μια στιγμή που ο Πορτογάλος θα κάνει εκείνο το «κάτι» που θα αλλάξει τη νύχτα. Στον μαραθώνιο της La Liga η Ρεάλ είναι 15 βαθμούς μακριά από την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα του Ερνέστο Βαλβέρδε. Στο diamond league της Ευρώπης, έχει περάσει σαν τρένο από το Παρίσι, το Τορίνο, το Μόναχο. Λες και δεν είναι μια ομάδα αλλά δύο. Ή ίσως και… καμία! Η υπόκλιση στο απόλυτο ταλέντο.

Η Λίβερπουλ έχει τουλάχιστον πέντε ομάδες στην Premier League με μεγαλύτερο μπάτζετ από εκείνη. Εκείνη δεν μπορεί να αγοράσει. Επιβάλλεται να δημιουργήσει. Ο Κλοπ στα δύο χρόνια και κάτι στο Άνφιλντ κάνει αυτό ακριβώς. Και όσο για τις μεταγραφές: Ακολουθεί και εκεί τον δικό του δρόμο. Το περασμένο καλοκαίρι επέλεξε να μην αγοράσει στόπερ, περιμένοντας πότε η Σαουθάμπτον θα πει το «ναι» για τον Φαν Ντάικ, και δικαιώθηκε έξι μήνες μετά. Τον Ναμπί Κεϊτά της Λειψίας, τον περιμένει από πέρσι για το καλοκαίρι που έρχεται έχοντας πληρώσει 50 εκατ ευρώ για ποδοσφαιριστή που μια σεζόν δεν θα μπορούσε να τον έχει. Πέρσι ο Μίλνερ βαφτίστηκε αριστερός μπακ. Φέτος ο Τσάμπερλεϊν (που χάνει το Μουντιάλ από τον τραυματισμό της Τρίτης) συστήθηκε εκ νέου στο ποδοσφαιρικό κοινό ως «box to box». Όλα στο Άνφιλντ είναι προπονητής…

Ένας τελικός Champions League όμως είναι μια παρτίδα ξεχωριστή. Και ο Ζινεντίν Ζιντάν που εν τω μεταξύ μοιάζει υποτιμημένος: Πάει για να κατακτήσει το τρίτο του τρόπαιο ως προπονητής σε αυτό το επίπεδο. Όσα έχει στη συλλογή του μόνο ο Κάρλος Αντσελότι και τα… ιερά και όσια της Λίβερπουλ. Ο ίδιος ο Μπομπ Πέισλι!