Εσείς θα καθόσασταν κάπου που δεν σας θέλουν;

Γίνεται πολύς λόγος για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και την σχεδόν δεδομένη απόφασή του να πάρει τον Παναθηναϊκό από την Ευρωλίγκα και να συνεχίσει ο σύλλογος την ευρωπαϊκή του πορεία στο Champions League της FIBA. Υπάρχει ακόμα και κόσμος της ομάδας που διαφωνεί με τη συγκεκριμένη απόφαση. Δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς: η ίδια η ιστορία του συλλόγου απαιτεί να βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες και να διεκδικεί τρόπαια απέναντί τους.

Σε αυτό συμφωνεί και ο ίδιος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Διαφορετικό είναι να ράψεις ένα έβδομο αστέρι κερδίζοντας την ΤΣΣΚΑ, τη Ρεάλ, τη Φενέρ, τον Ολυμπιακό και διαφορετικό τη Μονακό. Το γνωρίζει και ο ίδιος πως έχει άλλη αίγλη. Όμως το να παλεύεις με κανόνες που δεν είναι οι ίδιοι για όλους διαφοροποιεί τα πράγματα. Και ρίχνει όλο το δίκιο στον Γιαννακόπουλο.

Το τρίτο παιχνίδι κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν διδακτικό για την ιστορία που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες μεταξύ του Γιαννακόπουλου και του Μπερτομέου. Ήταν ξεκάθαρο πως τον Γιαννακόπουλο τον διώχνει ο Μπερτομέου. Πως δεν αντέχει να βρει επιχειρήματα για να του απαντήσει και του δείχνει την έξοδο. Και μάλιστα με τρόπο βρώμικο.

Στερώντας από τους παίκτες τον ιδρώτα που έχουν ρίξει όλη τη σεζόν. Από τον προπονητή όλη τη δουλειά που έχει κάνει, παρέα με τους συνεργάτες του. Οι διαιτητές – καμικάζι, επειδή ο Μπερτομέου δεν θέλει να ακούει την αλήθεια που να του πει ο Γιαννακόπουλος, θα έπρεπε να ντρέπονται να κοιτάζουν στα μάτια τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Οι οποίοι αύριο μπορεί να βρίσκονται σε μια άλλη ομάδα και να βρεθούν και πάλι στο ίδιο παρκέ με τους ίδιους διαιτητές. Αλήθεια, πως θα τους αντιμετωπίζουν τότε;

Η συμπεριφορά που έχει η Ευρωλίγκα σε αγωνιστικό και μη επίπεδο απέναντι στον Παναθηναϊκό τους τελευταίους μήνες, δείχνει ξεκάθαρα πως εκείνη είναι που διώχνει τον Παναθηναϊκό. Που δεν τον θέλει. Που της χαλάει τα σχέδια της.

Ναι, δεν θα έχει την ίδια αξία ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο με αντίπαλο τη… Μονακό. Όμως δεν θα χαλάνε τα βράδια μας. Προτιμώ τη Μονακό και την κάθε Μονακό, από το να βλέπω μια ομάδα που παλεύει με νύχια και με δόντια για 40 λεπτά και οι διαιτητές της κλέβουν με το «έτσι – θέλω» αυτό που δικαιούται.