Η προοδευτική υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ

Επί τρία και πλέον χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούσε να διαφοροποιηθεί ως πολιτική δύναμη, ψηφίζοντας νομοσχέδια χωρίς μνημονιακή φόρτιση και τηρώντας μία στάση δήθεν προοδευτική, γενικώς και αορίστως.

Είτε επρόκειτο για το σύμφωνο συμβίωσης, είτε για τον νόμο Παρασκευόπουλου με τον οποίο αποσυμφωρήθηκαν οι φυλακές και πλημμύρισαν οι δρόμοι με ποινικούς, κράδαινε διαρκώς και με περισσό θράσος το λάβαρο του προοδευτισμού, απευθυνόμενος σε συγκεκριμένες – έστω και ολιγομελείς – ομάδες.

Τώρα, καθώς πλησιάζει το τέλος του μνημονίου, πλησιάζουν και οι εκλογές.

Και ενώ ο κ. Τσίπρας επιχειρεί άλλον έναν αποπροσανατολισμό με την ψήφιση της διάταξης περί αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια, έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα.

Βουλευτές του, λίγοι μεν, αλλά ενδεικτικό μέγεθος, δεν αντέχουν να ψηφίσουν την σχετική διάταξη. Είναι προφανώς αντιμέτωποι με αντιδράσεις στις εκλογικές τους περιφέρειες και πάντως δεν είναι διατεθειμένοι να υπερασπιστούν και κάτι τέτοιο, έπειτα από τα μνημόνια, την παγίωση του ΕΝΦΙΑ, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την εξόντωση μέσω φορολογίας και ασφαλιστικών εισφορών και τόσα άλλα.

Ζητούν είτε τροποποίηση της διάταξης, είτε απόσυρση του «προοδευτικού» νομοσχεδίου.

Είναι η ώρα της αλήθειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά τα άλλα επιχείρησε να βαφτίσει τις κωλοτούμπες αυταπάτες και τα ρουσφέτια δίκαια που έγιναν πράξη, έρχεται αντιμέτωπος με την υποκρισία της πολιτικής του ύπαρξης.

Μπορεί να πέσει η κυβέρνηση από έναν τέτοιο νομοσχέδιο; Δεν πρόκειται να συμβεί.

Ίσως επειδή μπορεί και να διασωθεί από τις ψήφους άλλων.

Μπορεί όμως να αποκαλυφθεί και από μία άλλη σκοπιά ο πραγματικός χαρακτήρας του και να καταφανεί ότι όλα αυτά που επί δεκαετίες περιγράφονταν ως ειδοποιό στοιχείο της Αριστεράς δεν ήταν παρά κουβέντες για να περνούν (πολλές) ώρες στα καφενεία.