Γελώντας από… πένθος!

Πριν από μερικές μέρες η βασίλισσα Μαργκρέτε Β΄ της Δανίας γιόρτασε τα 78^α γενέθλιά της, τα πρώτα μετά το θάνατο του συζύγου της. Το πρόσφατο πένθος δεν την εμπόδισε να ακολουθήσει την παράδοση: Εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του παλατιού και χαιρέτησε μέσα στις χαρές και τα γέλια το πλήθος, εικόνα που για τη δική μας ιδιοσυγκρασία δεν συνάδει επ’ ουδενί με την εικόνα μιας πονεμένης χήρας.

Με ειρωνικά σχόλια είχαμε εξάλλου υποδεχτεί, χαμογελαστές φωτογραφίες τής ίδιας, βγαλμένες μερικές μόνο ημέρες μετά την «αποχώρηση» του μακαρίτη.

Με την ίδια ειρωνεία αλλά και με πολύ χιούμορ, αν κρίνω από τα σχόλια που γράφτηκαν, σταθήκαμε προχθές μπροστά σε μια εντυπωσιακής ευφορίας φωτογραφία που τραβήχτηκε αμέσως μετά την κηδεία της Μπάρμπαρα Μπους:

Οι μαυροφορεμένες Λόρα Μπους, Μελάνια Τραμπ, Μισέλ Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον και οι συμβίοι τους (πλην του Τραμπ που απουσίαζε) μαζί με τον χήρο πλέον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, ποζάρουν με τα πιο πλατιά χαμόγελά τους -ειδικά ο σχεδόν ξεκαρδισμένος Ομπάμα.

Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε οι Ελληνες, τον θάνατο. Με μια σχεδόν ηδονική, μέσα στην απόλυτη έκφρασή της, θλίψη. Το βλέπεις και στα ρεπορτάζ για τις κηδείες: «Ράγισαν οι πέτρες…», «Αβάστακτος πόνος…», «Δάκρυα δίχως τέλος…», «Συγκλόνισε η μάνα του νεκρού».

Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας; Είναι θέμα παράδοσης; Και τα δύο μαζί;

Ακούγοντας τον ψυχολόγο Νίκο Σιδέρη να αναφέρεται, στο πρόσφατο «Στα άκρα» της Βίκυς Φλέσσα, στο αχαλίνωτο κέφι με το οποίο χορεύουμε στα πανηγύρια το «Τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε’ να μπούμε», σαν να ξορκίζουμε έτσι τον θάνατο, σκέφτηκα πως και το πλατύ… πένθιμο χαμόγελο των Βορείων και των άλλων, των μη Μεσογειακών -όσο και αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε γιατί δεν μας πάει, όσο και αν το θεωρούμε επιβεβαίωση της ψυχρότητάς τους – το ίδιο λειτουργεί: Σαν ξόρκι, σαν «ασπίδα» απέναντι στο οριστικό τέλος.

Κάθε λαός έχει τον τρόπο του. Αν υπήρχε και τρόπος να αντιμετωπίσουμε χωρίς φόβο αυτό το τρομακτικά άγνωστο που μας περιμένει!…