Αν ήταν ήρωες

Πάνος Σκουρλέτης – Ερνεστ Μπόργκναϊν

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ καλός στα πολιτικά, πόσο μάλλον στα κομματικά. Είμαι όμως καλός στα κινηματογραφικά και συχνά πιάνω τον εαυτό μου συμπαθή φυσιογνωμιστή.  Βέβαια, εξαιτίας της φύσης της δουλειάς μου (και αυτό μου έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα) πολλοί θεωρούν ότι συγχέω την πραγματικότητα με τον κινηματογράφο. Δεν είναι αλήθεια. Απλώς μου αρέσει να βλέπω την πραγματικότητα μέσα από τον κινηματογράφο.

Χα! Είναι πιο ευχάριστο, πιστέψτε με.

Από μικρός αγαπούσα τα γουέστερν, είδος που εξακολουθώ να αγαπώ. Η «Αγρια συμμορία» του Σαμ Πέκινπα, ταινία του 1969, είχε ανέκαθεν μια θέση στις πολύ αγαπημένες μου. Μια χούφτα άντρες, παράνομοι, αλλά με τον δικό τους κώδικα τιμής, τη δική τους ηθική, προσπαθούν να σταθούν όρθιοι μπροστά σ’ έναν κόσμο που αλλάζει. Διάολε, τι είναι αυτά τα αυτοκίνητα; Πού πήγαν τα άλογα;

Ενας από αυτούς τους άγριους συμμορίτες ήταν ο Ντιούκ. Το δεξί χέρι του Πάικ Μπίσοπ, δηλαδή του Γουίλιαμ Χόλντεν, δηλαδή του αρχηγού της «Αγριας Συμμορίας». Ο Ντιουκ. Μεγάλη ιστορία. Ο  Ερνεστ Μπόργκναϊν. Ετσι λέγεται ο ηθοποιός που τον υποδύεται. Ρολίστας κυρίως, με παραπάνω από 200 εμφανίσεις σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές αλλά και με ένα Οσκαρ Α’ ρόλου στο τσεπάκι του για το «Μάρτι», ταινία του 1955.

Ιστορία από μόνος του. Εμβληματική φιγούρα στα γουέστερν, στα γκανγκστερικά, στα μελοδράματα, παντού! Απίστευτος τύπος. Πέθανε 95 χρόνων το 2012 και την ίδια χρονιά ήταν πρωταγωνιστής στο «The Man Who Shook the Hand of Vicente Fernandez» του ελληνικής μάλιστα καταγωγής Ελία Πετρίδις. Μιλάμε για φαινόμενο.

Για κάποιον λόγο, ή μάλλον για έναν συγκεκριμένο λόγο, επειδή μοιάζουν, μου τον θυμίζει πάντα ο Πάνος Σκουρλέτης, ο υπουργός Εσωτερικών μας. Κάτι το ψαρό (σε σημεία) μαλλί, κάτι τα δόντια με τα κενά ανάμεσά τους, κάτι το βλοσυρό αλλά όχι «κακό» ύφος, κάτι το διαπεραστικό βλέμμα, κάτι το πυκνό μαύρο φρύδι που κάνει την γενική εικόνα πιο σκοτεινή από όσο στην πραγματικότητα είναι.

Δεν συμφωνώ πάντα με τα όσα ο κ. υπουργός αποφασίζει και διατάζει, όμως ναι μου αρέσει να τον βλέπω γιατί μου θυμίζει τον Ντιουκ. Κάτι είναι κι αυτό…