Η Ροζέτα απ’ τον Μισισιπή έμαθε τραγούδι στον Έλβις και κιθάρα στον Κιθ

To 1938 o Έλβις Πρίσλει κι ο Τζέρι Λι Λιούις ήταν 3 ετών, ο Τζόνι Κάς κι ο Λίτλ Ρίτσαρντ ήταν 6, η Κάρεν Κάρπεντερ, ο Έρικ Κλάπτον κι ο Κίθ Ρίτσαρντς αγέννητοι. Τους ενώνει όμως μια κοινή επιρροή, η απίθανη γυναίκα που τους έμαθε τι είναι το ροκ ν ρολ, την Ροζέτα Θάρπ, την «Αδελφή Ροζέτα Θάρπ», όπως θα το προτιμούσε η ίδια. Μια από τις πιο πρωτοπόρους και συναρπαστικές τραγουδίστριες και μουσικούς, αδιάφορη για τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίες για το τι και πως πρέπει να κάνουν οι γυναίκες ερμηνεύτριες και γνησίως αδικημένη, λόγω αυτού. Η Θαρπ τιμήθηκε χθες με την εισαγωγή της στο Rock n Roll Hall of Fame και αυτό στάθηκε αφορμή για τα αμερικανικά, κυρίως, ΜΜΕ, να πουν την ιστορία της.

Η Αδελφή Ροζέτα γεννήθηκε το 1915 στο Αρκάνσας, δίπλα στον ποταμό Μισισιπή και τις βαμβακοφυτείες στις οποίες εργάζονταν οι συγγενείς κι όλη η κοινότητα της. Οι γονείς της ήταν τραγουδιστές κι ο πατέρας της δεν πρέπει να έμεινε για πολύ στη ζωή της. Η Ροζέτα έγινε Αδελφή Ροζέτα κι έμαθε μουσική στην εκκλησία του πάστορα Τσαρλς Χάρισον Μέισον, η οποία μοιάζει σαν να ήταν η πιο κουλ εκκλησία του κόσμου αφού ενθάρρυνε τις γυναίκες να κηρύττουν και όλους τους πιστούς να τραγουδάνε, να γράφουν μουσική και να χορεύουν στην λειτουργία. Ο πάστορας είχε αναθέσει στη μητέρα της, Κέιτι, να κάνει μαθήματα μουσικής και η καλύτερη μαθήτρια της ήταν η κόρη της.

Στην ηλικία των 6 η Ροζέτα έδινε παραστάσεις με τη μητέρα της και το γκόσπελ γκρουπ της εκκλησίας ως «το κορίτσι θαύμα του τραγουδιού και της κιθάρας». Κάπως έτσι, συνοδεύοντας τη μητέρα της σε αυτό το μοναδικό μείγμα εκκλησιαστικού μυστηρίου και συναυλίας, η Ροζέτα ως τα μέσα του 1920 είχε γυρίσει όλο τον αμερικανικό νότο ώσπου να εγκατασταθούν, τελικά, στο Σικάγο όπου συνέχισαν την ίδια καριέρα μέχρι τη μέρα που, άγνωστο πως, η δισκογραφική Decca ανακάλυψε την 23χρονη Θάρπ.

Για τα επόμενα 20 χρόνια η Ροζέτα Θάρπ προκαλούσε ντελίρια ακραίων αντιδράσεων, από άγριο ενθουσιασμό ως βαθιά οργή. Δεν της συγχώρεσαν ότι τραγουδούσε για τον έρωτα μέσα σε εκκλησίες και για τον Θεό σε κλαμπ με ημίγυμνες χορεύτριες. Οι συνδυασμοί αυτών που σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως «ροκ ν ρολ» με τους γκόσπελ ύμνους και οι συνθέσεις πρώιμου RnB με θρησκευτικούς στίχους, έκαναν τους μουσικόφιλους να τη λατρέψουν, τους πιστούς να την θεωρήσουν ασεβή και τις δισκογραφικές να ενοχλούνται που ένα τέτοιο «προιόν» περιορίζει τη γκάμα της και δεν συμμορφώνεται με όσα θα την έκαναν σταρ σε ολόκληρη τη χώρα. Δεν ήξεραν βέβαια ότι ο Β’ Παγκόσμιος θα έβαζε ούτως ή άλλως φρένο στα σχέδια τους και ότι η βιρτουοζιτέ της στο γκόσπελ θα ήταν αυτή που θα κρατούσε την καριέρα της ζωντανή μέσω των ηχογραφήσεων εμψυχωτικών ύμνων για τους στρατιώτες.

Η άλλη, ακατανόητη για την εποχή της, «παραξενιά» της Ροζέτα Θαρπ, ήταν η επιμονή της να παίζει κιθάρα στην σκηνή κάτι το οποίο ήταν αποκλειστικά, ως τότε, αντρική υπόθεση. Οι μάνατζερ τραβούσαν τα μαλλιά τους και οι άντρες τη σάρκαζαν, κορόιδευαν την αμφισεξουαλικότητα της και της έλεγαν ειρωνικά «παίζεις σαν άντρας» ενώ, σύμφωνα με όλα τα τεκμήρια και τις μαρτυρίες, έπαιζε καλύτερα από όλους τους. Η Ροζέτα άρχισε να παίζει ηλεκτρική κιθάρα από όταν αυτή πρωτοφτιάχτηκε και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ήχος της διαμόρφωσε το ροκ ν ρολ. Ευτυχώς για τη μουσική, έγραψε τους μεγαλοπαράγοντες των εταιρειών στα παλιά της τα παπούτσια και δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει γιατί ο Έρικ Κλάπτον, ο Τζεφ Μπεκ, ο Κιθ Ρίτσαρντς, ο Τζίμι Πέιτζ και ο Τζον Πολ Τζόουνς έχουν δώσει συναρπαστικές αφηγήσεις για το πόσο τους επηρέασε αυτή η αυστηρή, μεγαλόσωμη μαύρη γυναίκα με το συντηρητικό φόρεμα που θα μπορούσε να είναι η θεία ή η μαμά κάποιου και να τους ξυλοφορτώσει όλους μαζί αν κάνουν αταξίες και που έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα όπως κανένας άλλος πριν από αυτήν. Τα περισσότερα τραγούδια της Θαρπ ξεχάστηκαν άλλωστε – δικαιώνοντας μάλλον τους μάνατζερ της – αλλά η βαριά κληρονομιά της είναι αυτή ακριβώς και διατηρείται ζωντανή κάθε φορά που κάποια ή κάποιος καρφώνει το βύσμα στον ενισχυτή.

Κάποιοι έγραψαν πως το Rock n Roll Hall of Fame δέησε να τιμήσει την νονά του είδους που το ονόμασε κάπως αργά, επειδή τώρα είναι «της μόδας», είπαν, να αποκατασταθούν οι αδικίες του συστήματος απέναντι στην μαύρη κουλτούρα. Αυτό είναι, μάλλον, ένα μέρος της αλήθειας.  Ένα άλλο μέρος της όμως είναι πως η τιμή στην Ροζέτα είναι, πρέπει να είναι, κι ένα κλείσιμο του ματιού προς όλα τα κορίτσια που κάνουν του κεφαλιού τους.