Survivor από την λιτότητα

Διανύουμε τα τελευταία και πιο επίπονα μέτρα του μαραθωνίου, όπως είπε και στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, λίγο πριν το λυκόφως της μνημονιακής περιόδου.

Και αν η προσαρμογή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην αρχή ήταν μια δύσκολη και βίαιη διαδικασία, πλέον γίνεται με πιο ομαλό τρόπο, καθώς η εποχή της αθωότητας έληξε το καλοκαίρι του 2015 για τους κυβερνώντες.

Η ήπια λιτότητα είναι παρούσα, όσο και εάν προβάλλονται τα περίφημα αντίμετρα και οι διορθωτικές κινήσεις που γίνονται. Εξάλλου πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα για να ξεφύγουμε από τον μνημονιακό Μινώταυρο.

Πολλές φορές ο όρος «ήπια λιτότητα» χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να δικαιολογηθούν δημοσιονομικά σκληρά μέτρα. Στην τωρινή περίοδο, σε αυτό τον μνημονιακό κύκλο που συνεχίζεται και όλοι ευελπιστούν να τελειώσει τον προσεχή Αύγουστο, προβάλλεται το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Αρκεί όμως μόνο αυτό; Προφανώς και όχι, καθώς πέρα από σχέδιο και μέτρα διορθωτικά των αδικιών, απαιτούνται και άλλες πρωτοβουλίες, π.χ. μείωση φορολογικών συντελεστών και ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση κατώτατου μισθού, κ.α.

«Κάθε σχέδιο χρειάζεται δύο πράγματα: έναν λαό ενωμένο να το στηρίζει και ένα όραμα να τον εμπνέει» είναι μια κυρίαρχη άποψη πολιτικών του αστικού τμήματος της Βουλής. Μέχρι στιγμής οι πολίτες, αν διαβάσει κανείς τις δημοσκοπήσεις, παρά το γεγονός ότι είναι απογοητευμένοι – αν και ο δείκτης αισιοδοξίας ελαφρά αυξήθηκε- δεν επιθυμούν συγκρούσεις, δεν θέλουν ρήξεις και προτιμούν συναινέσεις και συνθέσεις.

Η παθητική τους στάση όμως δεν σημαίνει και έγκριση των κυβερνητικών επιλογών, ενώ κυρίαρχο είναι το ερώτημα για το εάν υπάρχει και ποιο είναι το όραμα, μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου.

Οι αντοχές του παρελθόντος δεν υπάρχουν μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακής Οδύσσειας. Στο Μέγαρο Μαξίμου το γνωρίζουν αυτό και το μεγάλο στοίχημα είναι να αλλάξουν το κλίμα, ενώ είναι σαφές _παρά τη λανθασμένη ανάγνωση που κάνει η αντιπολίτευση και ειδικά η ΝΔ_ ότι και πάλι έχει κερδίσει πολιτικό χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας, αν και παραδέχεται και ο ίδιος τα προβλήματα που υπάρχουν, όπως πχ το ζήτημα με τους ΑΝΕΛ και κυρίως με τον Πάνο Καμμένο.

Ένα από τα πιο συνηθισμένα σκακιστικά τεχνάσματα είναι το «ναπολεόντειο» ματ που έχει ως βασική αρχή τον θρίαμβο της δύναμης επάνω στην αδυναμία. Η κυβέρνηση είναι σε αδυναμία και είναι εμφανές.

Πόσο θα αντέξει ακόμα; Ουδείς μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια, αλλά η πραγματικότητα, παρά τις ωραιοποιήσεις και τις επικοινωνιακές επιχειρήσεις, είναι μια: η λιτότητα είναι λιτότητα και αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα.

Η κυβέρνηση που κέρδισε τον χρόνο που ήθελε, οφείλει να προβεί σε διορθωτικές κινήσεις, όσο της επιτρέπεται από το πλαίσιο της συμφωνίας που εφαρμόζεται και να κοιτάξει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.

Γιατί είτε survivor παρακολουθεί είτε όχι η κοινωνία, η λιτότητα είναι ίδια για όλους.

Όπως δύσκολη είναι και η μάχη της κοινωνίας για την επιβίωση. Και αυτή δεν έχει χρώμα και ας το γνωρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ.