Το Πούλιτζερ της μικρής μας πόλης

«Είναι λίγο μετά την ανατολή του ήλιου, πρώτη ημέρα της εβδομάδας, και το Σινσινάτι ξυπνάει και πάλι με το πρόβλημα της ηρωίνης. Όπως και το Κόβινγκτον. Και το Μιντλτάουν. Και το Νόργουντ. Και το Χάμιλτον. Και το Γουέστ Τσέστερ Τάουνσιπ. Πολλές ακόμη πόλεις και κωμοπόλεις στο Οχάιο και το Κεντάκι».

Γι’ αυτό το Πούλιτζερ δούλεψαν 62 δημοσιογράφοι και φωτογράφοι του «Cincinatti Enquirer», μιας εφημερίδας που ιδρύθηκε το 1841 και σήμερα πουλάει περίπου 110.000 φύλλα καθημερινά. Επί μία εβδομάδα (10 – 16 Ιουλίου 2017) κατέγραψαν αυτό που στο τέλος τιτλοφόρησαν «Η επιδημία ηρωίνης των επτά ημερών» στην ευρύτερη περιοχή του Σινσινάτι και του βόρειου Κεντάκι.

Ήταν μία εβδομάδα κατά τ’ άλλα τυπική, όπως περιγράφεται στο ρεπορτάζ, καθώς μέσα σ’ αυτήν σημειώθηκαν 180 κρούσματα υπερβολικής δόσης και 18 θάνατοι.

Οι δημοσιογράφοι βρέθηκαν στα περισσότερα σημεία που μπορεί να φανταστεί κανείς: σε πάρκινγκ επαρχιακών οδών, την ώρα που οι χρήστες έπεφταν κάτω ανήμποροι, στο κέντρο τηλεφωνικής υποστήριξης, την ώρα που μικρά κορίτσια ενημέρωναν ότι ο αδερφός τους είναι αναίσθητος στο πάτωμα του δωματίου, στο δικαστήριο, την ώρα που απευθύνονται οι πρώτες κατηγορίες, στις διαμαρτυρίες ακτιβιστών που διαδήλωναν ότι «αυτό είναι πόλεμος και έχουμε απώλειες», στα σπίτια χρηστών την ώρα που η γιαγιά κάνει μπάνιο στα ορφανά εγγόνια της.

Κι όμως, τίποτε δεν μοιάζει δραματοποιημένο σ’ αυτή την αφήγηση που απέσπασε προχθές το Πούλιτζερ Τοπικού Ρεπορτάζ. Η σύνταξη και το λεξιλόγιο δεν μανιπουλάρουν τα γεγονότα, ο δημοσιογραφικός εγωισμός υποχωρεί μπροστά στο πνεύμα του κοινοτισμού. Καμία έκφραση δεν σοκάρει περισσότερο από την πραγματικότητα.

«Τα κόκαλά τους μοιάζουν να προεξέχουν μέσα από το δέρμα. Τα μάτια τους έχουν “βουλιάξει”, τα μαλλιά είναι ανακατεμένα. Κάποιοι δεν στέκονται καλά στα πόδια τους. Άλλοι ξύνουν πληγές στα χέρια τους. Και ορισμένοι γέρνουν στο έδρανο μπροστά απ’ τον δικαστή σαν να ήταν το μόνο αποκούμπι».

Για να διαβάσει κανείς το άρθρο, το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2017, χρειάζεται περίπου μισή ώρα (όση διαρκεί και το σχετικό αναρτημένο βίντεο). Έτσι είναι σίγουρος ότι θα διαβάσει τη δημοσιογραφία που έλκει διαισθητικά τις αναφορές της από το ρεπορτάζ αυτοψίας του Τρούμαν Καπότε, την ερευνητική παράδοση της Washington Post και την αποκαθαρμένη από συναισθηματισμούς «κουλτούρα της αποστολής» (calling).

Είναι μία υπενθύμιση ότι καμιά παρτίδα δεν είναι χαμένη, ακόμη και στη διαπλανητική επικράτεια των fake news. Αλλά κι ένα χαμηλόφωνο σινιάλο στους δημοσιογράφους που βαθιά μέσα τους παραμένουν αναγνώστες.