Α λα καρτ κράτος και διπλωματία

Μια παρέα διακόπτει τον φρέντο της και αποφασίζει να καρφώσει σημαία, σε βραχονησίδα, στην πιο ηλεκτρισμένη στιγμή με την Τουρκία. Ένας φιλεύσπλαχνος επιχειρηματίας, αποφασίζει να δώσει σύνταξη στην οικογένεια του χαμένου πιλότου, επειδή όπως λέει δεν υπάρχει κράτος. Πιο κάτω, κάτοικοι σε γνωστή περιοχή του Κέντρου των Αθηνών, σκέπτονται να φτιάξουν ομάδες άμυνας για την εγκληματικότητα, επειδή δεν υπάρχει αστυνομία. Συγγνώμη αλλά κάτι πάει πολύ λάθος εδώ γύρω.

Η διπλωματία, οι εξωτερικές σχέσεις είναι ένα συγκροτημένο σύνολο και πλέγμα πολιτικών που εκπονούνται κατά κύριο λόγο από την εκλεγμένη κάθε φορά κυβέρνηση ή από δευτερεύοντες φορείς που λογοδοτούν με έναν τρόπο. Μπορεί να θεωρούμε την Διπλωματία της εν λόγω κυβέρνησης αποτυχημένη.

Καταστροφική ή μπορεί και υπέροχη. Αυτό όμως, μπορούμε να το πούμε ή να το διατυπώσουμε. Και ακόμη πιο έμπρακτα στις εκλογές. Αν όμως κάθε παρέα σηκώνεται από το καφεδάκι της και εκπονεί εξωτερική πολιτική, κάτι έχει πάει πολύ στραβά. Από την άλλη, μεγάλη υπόθεση η φιλανθρωπία, όντως πολλές φορές δεν προβλέπεται κεντρικά μια παροχή που θα έπρεπε, αυτό όμως απέχει από τις κραυγές “δεν υπάρχει κράτος” που επίσης οδηγεί σε λογικές τύπου, “αγοράζω την διπλωματία ή το κράτος που θέλω”.

Kαι εν πάση περιπτώσει κράτος υπάρχει, αν θυμηθούμε τα λόγια των όψιμων αντικρατιστών, όταν εισπράττει φορολογία ή όταν μονοπωλεί την βία κατά διαδηλωτών πασών των επιδίκων. Και επίσης διπλωματία και εξωτερικές σχέσεις υπάρχουν σήμερα. Βαθιά ατλαντικές και συστημικές. Που κρίνονται επαναλαμβάνω, αλλά δεν υποκαθίστανται. Όπως και αστυνομία υπάρχει, ως εργαλείο της τάξης του συγκεκριμένου κράτους που είναι επίσης εργαλείο επιβολής μιας τάξης σε μια άλλη.

Απ’ όσο καταλαβαίνω καπιταλισμό έχουμε. Δεν έχουν μεταβληθεί οι πυρήνες του. Εκτός κι αν κάποιοι ονειρεύονται Καπιταλισμό της αυτενέργειας και του εθελοντικού πατριωτισμού.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει κράτος; Το βέβαιο είναι πως τις τελευταίες ώρες, όλοι αυτοί που για χρόνια επαναλάμβαναν για το πόσο βαρύ, συμπαγές, ευρύ είναι το κράτος μας, τώρα ανακάλυψαν πως αυτό δεν υπάρχει.

Είναι οι ίδιοι που καταλογίζουν τα πάντα στο κράτος, από την φορολογία μέχρι την αισθητική των πόλεων. Μέχρι βέβαια τραγικά περιστατικά σαν του πιλότου για να μας θυμίσουν πως δεν υπάρχει κράτος. Και εκεί ως δια μαγείας, εμφανίζονται οι καλοί επιχειρηματίες και αυτόκλητα και καθόλου σιωπηλά γίνονται οι ίδιοι καλό κράτος και αποκαθιστούν τα πράγματα.

Είναι όμως έτσι; Υπάρχει ή δεν υπάρχει κράτος και αν δεν υπάρχει τι υπερασπίστηκε ο πιλότος ή οι πιλότοι μας; Προφανώς υπάρχει, και πέραν μιας μονότροπης ερμηνείας που το βλέπει απλώς ως όψη ενός αδυσώπητου μηχανισμού που επιβάλλεται στους πολίτες. Προφανώς υπάρχει ως μηχανισμός επιβολής αλλά και αποτύπωσης κάθε φοράς της πραγματικότητας.

Υπάρχει κράτος και συχνά ακόμη κι αυτοί που το πολεμούν, ως ελεύθεροι ωραίοι και νεοφιλελεύθεροι, το αξιοποιούν, το απομυζούν και το επικαλούνται. Πλάι σε χαβαλέδες που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της συγκυρίας και έχουν μπερδέψει το fb με τον πόλεμο.