Διαδηλώσεις και σπασμένα νεύρα

Σε πρόσφατο ταξίδι στο εξωτερικό είδα δύο διαδηλώσεις. Και οι δύο είχαν αρκετό κόσμο, αλλά δεν εμπόδιζαν την κυκλοφορία. Το πλήθος στεκόταν συγκεντρωμένο πάνω στα πεζοδρομία, κρατώντας τα πλακάτ του, φωνάζοντας τα συνθήματά του, ενημερώνοντας τους περαστικούς που ενδιαφέρονταν. Τα αυτοκίνητα κινούνταν κανονικά.

Πίσω στην Αθήνα, χθες αναγκάστηκα να διασχίσω το κέντρο πεζός για να επιστρέψω από τη δουλειά στο σπίτι μου, επειδή είχε διαδήλωση. Δεν θα το σχολίαζα αν ήταν η πρώτη φορά, συμβαίνει όμως πάρα πολύ συχνά.

Όταν μπήκα στο Facebook και διάβασα δεκάδες αναρτήσεις Αθηναίων που είχαν υποστεί την ίδια ταλαιπωρία, σκέφτηκα με ανακούφιση πως δεν είμαι μόνο εγώ ο παράξενος που τώρα πια, κάθε φορά που γίνεται διαδήλωση δεν ρωτώ καν το λόγο της διαμαρτυρίας (ο οποίος μπορεί και να με έβρισκε σύμφωνο), είμαι εξ αρχής απέναντι από τους διαδηλωτές.

Όπως εχθρικά μου συμπεριφέρονται, έτσι εχθρικά τους βλέπω. Διαφωνώντας κάθετα με τον αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο αποφασίζουν αυτοί πώς θα κινηθώ εγώ στους δημόσιους χώρους. Γιατί αυτό έχουν καταντήσει τις διαδηλώσεις συνδικαλιστές και κόμματα με την κατάχρησή τους, αυτό τις έχουν καταντήσει και όλες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις μας με την ανοχή που δείχνουν απέναντι σε αυτή τη μάστιγα της σύγχρονης Αθήνας, αποφεύγοντας να βάλουν τα απαραίτητα όρια:

Δείγμα ελλείμματος δημοκρατίας. Και παραλογισμού. Είναι παράλογο να διεκδικείς τα δημοκρατικά δικαιώματά σου βγαίνοντας στο δρόμο, όταν την ίδια στιγμή καταργείς με το έτσι θέλω τα δημοκρατικά δικαιώματα των άλλων.

Και πρέπει κάποια στιγμή ο παραλογισμός αυτός να τελειώσει. Οχι φυσικά καταργώντας τις δημόσιες διαμαρτυρίες, αλλά οργανώνοντάς τες με τρόπο που θα επιβαρύνει όσο το δυνατόν λιγότερο την ήδη επιβαρημένη καθημερινότητα του σύγχρονου πολίτη.

ΥΓ: Αφού περπάτησα αρκετά έφτασα στη γωνία Ακαδημίας –  Χαριλάου Τρικούπη για να πάρω λεωφορείο και βρέθηκα πίσω από το απορριμματοφόρο που είχε δημιουργήσει μια τεράστια ουρά επιβάλλοντας τους δικούς του ρυθμούς.

Αποκομιδή απορριμμάτων, για άλλη μια φορά, στις 7 το απόγευμα, σε έναν τόσο κεντρικό δρόμο. Κάποιοι κάνουν τη δουλειά τους όπως τους βολεύει και άσε τους άλλους να σέρνονται!