Το επταήμερο της ηρωίνης

Λίγο μετά το μεσημέρι, η Τζάνι Φοξ κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και φαντάζεται την κηδεία που θα ήθελε να έχει κάνει στους δύο γιους της. Ο νεότερος, ο Κέβιν, πέθανε το 2014. Οι βελόνες στις σύριγγες που χρησιμοποιούσε ήταν μολυσμένες.

Ο μεγαλύτερος γιος, o Ντάρελ, πέθανε πέρσι το καλοκαίρι από υπερβολική δόση ηρωίνης. Η μητέρα τους φυλάσσει τ’ απομεινάρια τους σε δύο μαύρα κουτιά πάνω σ’ ένα ράφι του σπιτιού της. Παραδίπλα ένα κερί και φωτογραφίες των δύο αγοριών.

Πλέον, αυτό που θέλει να κάνει η Τζάνι Φοξ είναι μια αξιοπρεπή επιμνημόσυνη τελετή, όπου όλοι θα θυμηθούν τα παιδιά της όπως ήταν τότε, προτού η ηρωίνη τα οδηγήσει στην ανυπαρξία. Θέλει να απελευθερώσει άσπρα περιστέρια και να βρει ένα όμορφο μέρος να σκορπίσει τις στάχτες τους. Η ίδια είναι 70 ετών. Ο σύζυγός της πάσχει από καρκίνο. Και οι λογαριασμοί τρέχουν. Τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα. Τι μπορεί να κάνει; Κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας, πίνει ξαναζεσταμένο καφέ που ξέμεινε απ’ το πρωί και σχεδιάζει μια κηδεία που ενδέχεται να μη γίνει ποτέ.

Πριν από λίγες ώρες απονεμήθηκαν στις ΗΠΑ τα Βραβεία Πούλιτζερ. Στην κατηγορία «Τοπικό ρεπορτάζ» τιμήθηκαν οι δημοσιογράφοι και το προσωπικό του The Cincinnati Enquirer για μια συλλογική εργασία που φέρει τον τίτλο «Οι Επτά ημέρες της ηρωίνης – Κάπως έτσι μοιάζει μια επιδημία».

Περισσότεροι από 60 ρεπόρτερ, φωτογράφοι και εικονολήπτες βγήκαν στους δρόμους προκειμένου να καταγράψουν –ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα– μια συνηθισμένη εβδομάδα στον τόπο τους, το Σινσινάτι της πολιτείας του Οχάιο και άλλες κοντινές περιοχές, όπου η θανατηφόρα επέλαση της ηρωίνης (και άλλων πιο «προχωρημένων» ναρκωτικών) έχουν ρημάξει πάρα πολλές ζωές.

Τόσο το πολυμεσικό υλικό όσο και οι επιμέρους αφηγήσεις, και τα δύο είναι συνταρακτικά. Κυρίως επειδή αναδεικνύουν τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία συντελείται αυτός ο «ακήρυχτος πόλεμος».

«Αναλάβαμε αυτό το εγχείρημα –στείλαμε το προσωπικό μας σε δικαστικές αίθουσες, φυλακές, κέντρα αποκατάστασης, βρήκαμε εξαρτημένους χρήστες στο δρόμο και μιλήσαμε με οικογένειες που έχουν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα– με σκοπό να δούμε την πραγματική διάσταση αυτής της επιδημίας. Και είναι τεράστια. Επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα τον καθένα από μας. Και δεν κάνει διακρίσεις: δεν έχει σημασία η φυλή, το φύλο, η ηλικία ή το εισόδημα.

»Επεκτείνεται ύπουλα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινότητα και σε κάθε πόλη, ανεξάρτητα απ’ τη δημογραφία τους. Και επιπλέον δοκιμάζει τα συστήματα περίθαλψης, τα νοσοκομεία μας και τις δυνατότητές μας να την αντιμετωπίσουμε. Δεν το κάναμε όλο αυτό ούτε για να επιβεβαιώσουμε ούτε για να απορρίψουμε τις διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν ως προς το κόστος της καταπολέμησης ή τις συνέπειές της. Το κάναμε, μάλλον, για να καταλάβουμε πώς αυτή η επιδημία εκτυλίσσεται σε καθημερινή βάση» αναφέρει στο σκεπτικό του το μέσο ενημέρωσης.

Λέτε να κάνει άραγε τον κόπο (ξέρετε, ανάμεσα στα ψηφιακά του «τιτιβίσματα») να δει το βραβευμένο ρεπορτάζ ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ; Και να το δει, βέβαια, ξέρουμε περίπου τι θα σκεφτεί και τι πει. Ότι και γι’ αυτό φταίνε οι έρμοι οι φτωχοί οι Μεξικανοί που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα για να δουν μια άσπρη μέρα σε κάποια γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Εν πάση περιπτώσει, το μόνο παρήγορο σ’ αυτό το εξαίρετο ρεπορτάζ (το οποίο μπορείτε βρείτε εδώ) είναι εκείνοι που δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους, κυρίως δε αυτοί που στράγγιξαν τη δική τους οδύνη και την έχουν μετατρέψει σε μια συνεχή εγρήγορση για να προειδοποιούν και να προστατεύουν τους συνανθρώπους τους.

Θα σωθεί άραγε εκείνο το κοριτσάκι που βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου την ώρα που οι γονείς του, στα μπροστινά καθίσματα, έκαναν την ηρωίνη τους;

Η στατιστική δεν είναι με το μέρος του. Ας είναι μαζί του η καλοτυχία. Κι αν ένα μικρό ποσοστό αυτής της καλοτυχίας του θα οφείλεται στον ιδεαλισμό αυτών των δημοσιογράφων, τότε ακόμα καλύτερα.