Οταν τα Επτάνησα συνάντησαν τη Νάπολη…

Πριν από μερικά χρόνια, ο διάσημος ιταλός αρχιμουσικός Ρικάρντο Μούτι κατόρθώσε ν΄αναγεννήσει το Φεστιβάλ της Πεντηκοστής στο Σάλτσμπουργκ μ΄έναν πενταετή κύκλο αφιερωμένο στ΄αριστουργήματα της ναπολιτάνικης μουσικής σχολής. Ξεχασμένα «διαμαντάκια» συνθετών όπως ο Σκαρλάτι, ο Γιομέλι, ο Τσιμαρόζα , ο Πόρπορα τα οποία ο σούπερ σταρ του πόντιουμ  (επαν)ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη του ιστορικού Ωδείου San Pietro a Majella όπου σπούδασε άλλωστε και ο ίδιος, ναπολιτάνος ων. Θέλησε να τα «ζωντανέψει» στην πόλη του Μότσαρτ και του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν προκειμένου να τιμήσει τη γενέτειρά του και τη λαμπρή  μουσική παραγωγή της.

Ο «δίαυλος» μεταξύ των δύο πόλεων δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί: στηρίχθηκε στο γεγονός ότι κατά τον 17ο και 18ο αιώνα τόσο η Νάπολη όσο και το Σάλτσμπουργκ υπήρξαν ακμάζοντα πολιτιστικά κέντρα της Ευρώπης.

Είναι ένα γεγονός που αξίζει, νομίζω, να υπενθυμιστεί με αφορμή το «Tempo Forte», την άκρως ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία της Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα η οποία στοχεύει στην περαιτέρω σύσφιξη των δεσμών  μεταξύ Ιταλίας-Ελλάδας με αιχμή του δόρατος τον πολιτισμό.

Κι αυτό, γιατί στο San Pietro a Majella σπούδασαν, παράλληλα, σημαντικοί συνθέτες της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής, ανάμεσά τους ο «πατέρας» του Ελληνικού Μελοδράματος Διονύσιος Λαυράγκας, ο Ναπολέων Λαμπελέτ, ο Σπυρίδων Ξύνδας ενώ ο συνθέτης του Εθνικού μας Υμνου Νικόλαος Μάντζαρος θέλησε να μεταφέρει το ναπολιτάνικο σύστημα στην Κέρκυρα…

Να λοιπόν ένας σημαντικός δίαυλος επικοινωνίας που έχει βαθιές και στέρεες «ρίζες» κι αξίζει να «φωτιστεί» αφού  έχει πολλά ακόμη να προσφέρει στην έρευνα, στην ανταλλαγή , στη συνεργασία, στη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στις δυο πόλεις αλλά και στις δυο χώρες γενικότερα. Με την περαιτέρω διερεύνηση της «διάδρασης» αυτής, πολλοί είναι οι δρόμοι που μπορούν ν΄ανοίξουν. Μήπως, τελικά, η όπερα ανήκει στην παράδοσή μας  περισσότερο απ΄όσο νομίζουμε;