Μεταμνημονιακό… μνημόνιο

Οι γλωσσοπλάστες της κυβέρνησης το έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Και μάλιστα από έναν υπουργό που δεν είναι και καλός γνώστης της ελληνικής γλώσσας, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

«Το βασικό που συζητιέται είναι να έχουμε ένα πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης με κορμό τα πράγματα που ήδη συμφωνήσαμε με τους θεσμούς και δεν μπορούν να τελειώσουν για τεχνικούς λόγους μέχρι τις 28 Αυγούστου που τελειώνει το πρόγραμμα».

Με λίγα λόγια ο υπουργός που διαπραγματεύτηκε το μέλλον της χώρας μετά τη «λαίλαπα Βαρουφάκη», λέει αυτό που δεν θέλουν να πουν οι άλλοι για επικοινωνιακούς λόγους.

Ένα μεταμνημονιακό… μνημόνιο το οποίο θα περιλαμβάνει όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί και όσα θα συμφωνηθούν στο πλαίσιο της τέταρτης αξιολόγησης αλλά και της σταδιακής (όπως όλα δείχνουν) ελάφρυνσης του χρέους.

Η περίφημη «αιρεσιμότητα» ή conditiοnality που σημαίνει ότι για να γίνει ελάφρυνση χρέους θα πρέπει πρώτα να υλοποιούνται συγκεκριμένες δεσμεύσεις, θα μας ακολουθεί και μετά το καλοκαίρι. Ιδιωτικοποιήσεις, κόκκινα δάνεια, προσλήψεις στο Δημόσιο, επιλογή διευθυντών χωρίς κομματικές ταμπέλες, πλεονάσματα κ.λπ. αποτελούν μεγάλα… μεταμνημονιακά αγκάθια.

Επομένως αυτό το παραμύθι της «καθαρής» εξόδου πότε θα τελειώσει; Πότε θα σταματήσουν να παίζουν με τις λέξεις και να στοχοποιούν όσους λένε την αλήθεια;

Και τι άλλο μένει για να τους πει ο Τσακαλώτος και να ακούσουν εκεί στο Μαξίμου; Δεν λαμβάνουν τα μηνύματα; Κι αν όχι από το εσωτερικό, από το μέτωπο των δανειστών και από τις αγορές δεν ακούνε τις κραυγές και τους ψιθύρους ότι κάτι δεν πάει καλά;

Εφημερίδα που δεν είναι καθόλου εχθρική στην κυβέρνηση γράφει ότι η τρόικα έχει άγριες διαθέσεις και δυσφορεί σε μέτρα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού ή η αντικατάσταση του ΕΚΑΣ.

Προφανώς διαφωνεί και με άλλα μέτρα, όπως και με το γεγονός ότι καθυστερούν δραματικά πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο πακέτο με τα προαπαιτούμενα.

Επομένως, αφού υπάρχει μια σειρά από δεσμεύσεις, ορισμένες από τις οποίες πολύ σκληρές, κι αφού ακόμη δεν έχουμε δει τα νέα προαπαιτούμενα για το χρέος, γιατί ο πρωθυπουργός σήμανε τις καμπάνες της οικονομικής ανάστασης από την Τήλο;

Και μάλιστα με φόντο που προσομοίαζε στο Καστελόριζο του κυρίου Παπανδρέου;

Η ζημιά που κάνει η επιλογή της κυβέρνησης να παίζει με επικοινωνιακούς όρους είναι πολλαπλή. Πρώτον, κάνει τις αγορές δύσπιστες και γι’ αυτό η έξοδος θα κοστίζει πολύ ακριβά.

Δεύτερον, δημιουργεί κλίμα εφησυχασμού στην ελληνική κοινωνία, ότι όλα πάνε καλά, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα.

Τρίτον, αποπροσανατολίζει από τις ουσιαστικές προκλήσεις που δεν είναι άλλες από μείζονος σημασίας μεταρρυθμίσεις, όχι κατ’ ανάγκη με δημοσιονομικό κόστος.

Και τέταρτον, δεν δίνει προοπτική, όραμα που θα βασίζεται σε γερά θεμέλια κι όχι σε σαθρές υποσχέσεις και επικοινωνιακές κορώνες για εσωτερική κατανάλωση.

Αν, λοιπόν, το μεταμνημονιακό μνημόνιο είναι η λύση ας την υλοποιήσουμε προσπαθώντας να την βελτιώσουμε. Όχι, όμως, να αποκλείουμε την αλήθεια επειδή αυτή δεν ταιριάζει με τους τακτικισμούς του Μεγάρου Μαξίμου