Το κόστος της αδράνειας

Τι περιθώρια κινήσεων διαθέτει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καθώς οδεύει προς την ημερομηνία που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει σπεύσει να περιγράψει ως ιστορικ;
Ο Αύγουστος του 2018 απέχει μόλις μερικές εβδομάδες και μέσα σε αυτές μόνο κάποια  θαύματα φαίνεται ότι μπορούν να σώσουν την παρτίδα.

Οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά καταγράφονται καθημερινώς και μόνο ανησυχία δικαιολογούν.Τα όσα συμβαίνουν στο Σκοπιανό είναι αμφίβολο αν οδηγούν σε λύση και πάντως ακόμη πιο αμφίβολο αν σημαίνουν και συνέχιση της σχέσης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η έξοδος από το μνημόνιο περιγράφεται ήδη ως «πρόγραμμα μεταμνημονιακής παρακολούθησης» και μόνο «καθαρή» δεν θα είναι.

Την ίδια στιγμή το οικοδόμημα ολόκληρο τείνει να καταρρεύσει με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία έκρινε αντισυνταγματική την υπαγωγή στον ΕΦΚΑ ελεύθερων επαγγελματικών και αγροτών.

Παράλληλα, η κυβέρνηση που υποτίθεται ότι βιάζεται να βγει από τα μνημόνια διατηρεί 76 από τα 88 προαπαιτούμενα σε εκκρεμότητα…
Η εικόνα που συνθέτει αυτή η απλή παρατήρηση μόνο επιστροφή στην κανονικότητα δεν συνιστά.

Αντιθέτως αποκαλύπτει όλο και πιο ξεκάθαρα την ανεπάρκεια, την ανικανότητα και την προχειρότητα. Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι πώς θα αντιδράσει ο Αλέξης Τσίπρας όταν για μία ακόμη φορά ο κόμπος φτάσει στο χτένι.

Το πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει ότι σε στιγμές πίεσης ο Πρωθυπουργός δεν κινείται συμβατικά. Προτιμά τις ακραίες κινήσεις, οι οποίες έχουν συνήθως χαρακτηριστικά πολιτικού εκβιασμού, πολιτών και αντιπάλων.

Όσο η αδράνεια σε όλα τα μέτωπα παρατείνεται, το κόστος θα μεγαλώνει και η επόμενη πολιτική κίνηση του κ. Τσίπρα θα αποτελεί το μεγάλο ερώτημα.
Αλλωστε στο σημείο που έχει περιέλθει η κυβέρνηση και η χώρα, μπορεί η παραμονή στην εξουσία να είναι αυτοσκοπός, όμως για την επίτευξή του δεν αρκεί η επιθυμία της παρέας που κυβερνά.