Υπόκλιση χωρίς παράσταση

Αν η κυβέρνηση είναι μια συρραφή ρόλων, ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι ο αυτοδίδακτος βετεράνος του βερμπαλισμού. Κόντρα ρόλος στο νομικίστικο μπανάλ του Φώτη Κουβέλη, δανείζεται τις αναφορές του από μια «ζώνη του μεταπολιτευτικού λυκόφωτος» όταν η Αριστερά ήταν της μοδός. Με τη χαλαρότητα του υπουργού Επικρατείας, η οποία οφείλει τα μάλα στην οικειότητα με το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ο Φλαμπουράρης μιλάει για όλα χωρίς να λέει τίποτε.

Λέει, για παράδειγμα, στην πρόσφατη συνέντεξή του στο ΑΠΕ ότι ως χώρα διαθέτουμε ρεαλισμό ώστε να προωθείται η αμυντική θωράκιση. Ο ίδιος, όμως, διαθέτει και ρομαντισμό στην άλλη όψη του νομίσματος: «Ποτέ, εγώ τουλάχιστον, δεν θα πάψω να λέω… ότι η πολεμική βιομηχανία δεν θα έπρεπε να υπάρχει και ότι οι πολεμικές “επενδύσεις” είναι ιδιαζόντως αποκρουστικές ακόμη και όταν είναι αναγκαίες».

Λέει ακόμη ότι μετά τον Αύγουστο κλείνει ο κύκλος της ασφυκτικής επιτροπείας, ανοίγουν τα περιθώρια για διόρθωση των αδικιών, το 2019 είναι η χρονιά «της αισθητής καλυτέρευσης» (ο ρόλος του, ως γνωστόν, προϋποθέτει το ιδίωμα της μαλλιαρής) και ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά αίφνης και την κυβέρνηση και την εξουσία: «Θα χαλαρώσουν οι δεσμεύσεις, δημοσιονομικοί στόχοι θα παραμένουν αλλά τα “κλειδιά” της χώρας θα έρθουν στα χέρια της κυβέρνησής της». Εντάξει, ο ρόλος είναι χιλιοπαιγμένος και νεότεροι κονφερασιέ προβάρουν επί μήνες την ατάκα ότι «η χώρα κυβερνάται απέξω». Στα χείλη, όμως, ενός παλαίμαχου της αριστερής ακηδίας αποκτά νέο περιεχόμενο. Ο Φλαμπουράρης απηχεί το υποσυνείδητο του Μαξίμου: δεν έχουμε κυβερνήσει μέχρι σήμερα, οι εταίροι μας βάζουν συνεχώς εμπόδια, η «εσωτερική τρόικα» τρικλοποδιές, αλλά εμείς πρέπει να αντέξουμε για να κερδίσουμε τον επόμενο γύρο. Ο τεχνητός παράδεισος, λέει τελικά ο Φλαμπουράρης, είναι και πάλι μπροστά μας. Έχει σπαταληθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά η αναμονή άξιζε τον κόπο.

Το χειρότερο μ’ αυτούς τους ρόλους δεν είναι η κοινοτοπία τους. Το χειρότερο είναι ότι γεννούν μεγάλες προσδοκίες σ’ ένα αφιλότεχνο ακροατήριο. Ο Φλαμπουράρης δεν μοιάζει να αποθαρρύνεται. Γι’ αυτόν ο ρόλος που παίζει δεν επιδέχεται αλλαγές. Ο Φλαμπουράρης μπορεί να υποκλίνεται ακόμη κι όταν δεν υπάρχει παράσταση. Μπορεί να είναι ρομαντικός ακόμη και όταν αναδεύει τον φρέντο του.