Δύο λαοί καταραμένοι

Πριν από λίγες εβδομάδες παρακολουθήσαμε ατάραχοι τις τουρκικές επιχειρήσεις στο Αφρίν της Συρίας. Οι ίδιοι Κούρδοι που συνέβαλαν αποφασιστικά στο να υποχωρήσουν οι τζιχαντιστές του ISIS από τα εδάφη που είχαν καταλάβει πολιορκήθηκαν από τον τουρκικό στρατό, βομβαρδίστηκαν και εκδιώχθηκαν ως «τρομοκράτες» χωρίς καμιά ξένη δύναμη να αντιδράσει πέρα από φραστικές καταδίκες.

Την περασμένη Παρασκευή παρακολουθήσαμε αδιάφοροι τον ισραηλινό στρατό να πυροβολεί απρόκλητα τους Παλαιστίνιους που διαδήλωναν ειρηνικά στη Γάζα, σκοτώνοντας 17 ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν το Σάββατο και θα συνεχιστούν μέχρι τις 15 Mαϊου, ημέρα της «Νάμπκα» (Καταστροφή), όπως αποκαλούν οι Παλαιστίνιοι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ πριν από 70 χρόνια.

Κούρδοι και Παλαιστίνιοι, δύο λαοί κατατρεγμένοι, δύο λαοί καταραμένοι. Θύματα του αυταρχισμού των δημίων τους και της αδιαφορίας ή της υποκρισίας των ξένων. Θύματα όμως και του δικού τους διχασμού, καθώς και της ανικανότητας ή του φανατισμού των ηγεσιών τους.

Οι Κούρδοι δεν είχαν στην πραγματικότητα ποτέ πραγματική ελπίδα για ένα ενιαίο κράτος. Πρώτον, επειδή η Τουρκία δεν θα το επέτρεπε ποτέ. Δεύτερον, επειδή είναι διεσπαρμένοι σε πολλά κράτη και η ίδρυση του Κουρδιστάν θα συνοδευόταν από αλλαγές συνόρων πολύ δύσκολες στη σημερινή πραγματικότητα. Η συμπάθεια την οποία απολάμβαναν στη διεθνή κοινότητα υποχώρησε λόγω της τρομοκρατικής δράσης του PKK. Και οι ηγέτες των Κούρδων του Ιράκ αποδείχθηκαν στη συνέχεια πολύ μικροί μπροστά στις προκλήσεις που είχαν να αντιμετωπίσουν. Απόδειξη, η αποτυχημένη απόπειρά τους τον περασμένο Σεπτέμβριο να κάνουν δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίησή τους από τη Βαγδάτη. Το δημοψήφισμα έγινε, το ΝΑΙ πήρε 94% και όλα συνεχίστηκαν όπως πριν.

Οι Παλαιστίνιοι έχασαν τη δική τους ευκαιρία για ανεξάρτητο κράτος όταν ο Γιάσερ Αραφάτ απέρριψε το ειρηνευτικό σχέδιο του Μπιλ Κλίντον τον Ιούλιο του 2000, στο Καμπ Ντέιβιντ. Το σχέδιο είχε εγκριθεί από τον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ και προέβλεπε τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στο 92% της Δυτικής Οχθης και το 100% της Γάζας, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Ο παλαιστίνιος ηγέτης έχει διάφορα ελαφρυντικά για εκείνη τη στάση, αλλά το μομέντουμ χάθηκε. Και το πάνω χέρι πήραν και στις δύο πλευρές οι φανατικοί: η Χαμάς στους Παλαιστίνιους και ο Νετανιάχου στους Ισραηλινούς.

Τώρα είναι πια αργά και για τους δύο λαούς. Μόνο διαχείριση της καθημερινότητας μπορεί να γίνει, με την ελπίδα η διπλωματία να περιορίζει την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Αλλά στον Λευκό Οίκο δεν βρίσκεται πια ένας Κλίντον, ούτε ένας Ομπάμα, και ο σημερινός ένοικος ξέρει μόνο να ρίχνει λάδι στη φωτιά. Οσο για την Ευρώπη, έχει τα δικά της εκρηκτικά προβλήματα να λύσει. Και η εξάρτησή της από την Τουρκία και το Ισραήλ υπερβαίνει κατά πολύ την ευαισθησία της, ή ακόμη και την οργή της, για μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία ή ένα μακελειό στη Γάζα.

Το μόνο που μένει στους Κούρδους και τους Παλαιστίνιους είναι να μην τους ξεχάσει η κοινή γνώμη. Είναι κι αυτό μια μορφή αλληλεγγύης.