Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης διηγείται την ιστορία από την αρχή

Συνέντευξη: Τζωρτζίνα Ντούτση / Φωτογραφία: Κωσταντίνος Σαλασίδης

Mετά την επιτυχημένη ευρωπαϊκή του περιοδεία και δυο πρώτες sold out εμφανίσεις του στο Κύτταρο στις 18-19/11, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει την Παρασκευή 25 και το Σάββατο 26 Νοεμβρίου «γεμάτος, για να διηγηθεί την ιστορία από την αρχή».
Εκτός από το νέο κύκλο των παραστάσεων του, ο τραγουδοποιός –με ειλικρινή και χειμαρρώδη λόγο- μιλά στο in.gr για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας, ενώ μας αποκαλύπτει όσα καινούρια σκαρώνει στο υπόγειο «καταφύγιό» του.

• Το Νοέμβριο επιστρέφετε στο Κύτταρο, για να πιάσετε το νήμα από εκεί που το αφήσατε τότε, με τις τέσσερις sold out εμφανίσεις σας…

«Επιστρέφουμε με πολλή χαρά και ενθουσιασμό, όλοι μας! Οι τέσσερις περσινές παραστάσεις ήταν πολύ δυνατές σε αίσθημα και μοιρασιά. Μεσολάβησαν περιοδείες εδώ και έξω, χιλιάδες χιλιόμετρα, υπέροχες μουσικές, γέλια, συζητήσεις, εικόνες στο παράθυρο, ωραίοι άνθρωποι στο δρόμο μας. Και επιστρέφουμε γεμάτοι, να διηγηθούμε από την αρχή την ιστορία μας. Για όσους δεν έχουν ξαναέρθει, να πω πως οι μουσικοί είναι ένας κι ένας: Γιώργος Καλούδης, Μανόλης Πάππος, Φώτης Σιώτας, Δημήτρης Τσεκούρας, Δημήτρης Χατζηζήσης. Μουσικά, είναι ότι πιο κοντά σε ότι ονειρεύτηκα. Ανθρώπινα, είναι η καλύτερη παρέα».

• Αυτό τον καιρό κάνατε συναυλίες στην Ευρώπη. Ποια τα μηνύματα που λαμβάνετε από το ξένο και το ελληνικό κοινό του εξωτερικού; Βλέπετε αλλαγές στον τρόπο ζωής των πολιτών, έπειτα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις και απειλές;

«Αυτή τη χρονιά, περιοδεύσαμε σε 11 χώρες. Η κατάσταση είναι διεθνώς ίδια, είτε βρίσκεται κανείς στην Κεντρική ή στη Νότια Ευρώπη, είτε στη Ρωσία ή στην Αυστραλία: η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Υπάρχει ίσως μια ενδόμυχη ανησυχία, όποτε πρέπει να βρεθεί κανείς σε ένα αεροδρόμιο, σε μια μεγάλη συνάθροιση ανθρώπων, όπως είναι μια συναυλία, ή ακόμη και όταν κάθεται κανείς σε ένα παγκάκι μιας κεντρικής πλατείας. Αυτός ο φόβος όμως δεν αποτρέπει ακόμη τους ανθρώπους από το να συνεχίζουν να κάνουν ότι έκαναν και πριν. Ίσως, πού και πού, να παρατηρείς κάποια αυξημένα μέτρα ασφαλείας, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται να υποκύψουν στο φόβο και να αλλάξουν βίαια τον τρόπο ζωής τους ή τις ανθρώπινες αξίες τους».

• Πώς είναι η ατμόσφαιρα, όταν στις συναυλίες σας στο εξωτερικό συναντάτε απόδημους Έλληνες;

«Συγκινητική! Τρέφω μεγάλη αγάπη για τους απόδημους και έχω στενή σχέση μαζί τους εδώ και δεκαετίες. Τα τελευταία χρόνια, ακόμα και σε χώρες όπου παλαιότερα δεν έρχονταν Έλληνες στις συναυλίες μου, έχω τη χαρά να συναντώ το νέο κύμα των μεταναστών. Είναι σημαντικό για μένα να τους γνωρίζω και να ακούω την ιστορία τους.
Τις προάλλες για παράδειγμα, ήρθε στο Union Chapel του Λονδίνου, όπου παίζαμε, ένα πολύ ευγενικό παιδί. Είχαμε βρεθεί στη Θεσσαλονίκη πέρσι. Τότε, πουλούσε τη «Σχεδία», το περιοδικό των αστέγων, στο δρόμο. Τώρα βρίσκει τα πόδια του στην Αγγλία. Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων, από την πιο παράξενη μέχρι την πιο κοινή, με συγκλονίζουν. Είναι περίεργο, αλλά, παρόλο που ζω ακόμα εντός συνόρων, αισθάνομαι περισσότερο σαν Έλληνας του εξωτερικού. Αισθάνομαι πως ανήκω στις κοινότητες αυτές, με τα καλά και με τα στραβά τους. Και, όποτε τις συναντώ, νιώθω πως είμαι επιτέλους σπίτι…».

• Ποια ήταν η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που ενδεχομένως να είχατε ως καλλιτέχνης;

«Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που είχα μπαίνοντας σε αυτό τον χώρο, ήταν πως οι δημιουργοί και γενικότερα οι «πνευματικοί άνθρωποι» δεν πάνε στην τουαλέτα.
Μετά από χρόνια, και έχοντας γνωρίσει αρκετούς από αυτούς, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι σχεδόν κανονικοί. Σχεδόν».

• Τι θεωρείτε επαναστατικό για έναν δημιουργό;

«Το να παραμένει δημιουργικός, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και από την αποδοχή του έργου του. Το να συνεχίζει να επινοεί τον εαυτό του και τον κόσμο, χωρίς ποτέ να βαλτώνει στην εικόνα του και να γίνεται ρόλος. Και το να καταθέτει πάντοτε ό,τι καλύτερο μπορεί να δημιουργήσει, χωρίς καλλιτεχνικές εκπτώσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις».

• Έχοντας κάνει τη Μικρή Βαλίτσα, πριν δυο χρόνια περίπου, και ως Κύπριος –ο κυπριακός λαός έχει γνωρίσει την προσφυγιά- θα ήθελα να ρωτήσω τη γνώμη σας για την αντιμετώπιση της μεγάλης προσφυγικής κρίσης στην Ελλάδα; Ποια λάθη θεωρείτε πως έχουν γίνει και τι προβλέπετε για την επόμενη ημέρα;

«Είμαι μισός Μικρασιάτης και μισός Κύπριος. Η προσφυγιά δεν είναι απλά μια έννοια στο μυαλό μου, αλλά μια βαθιά, οικογενειακή και προσωπική εμπειρία, μια πραγματικότητα καθοριστική της ύπαρξής μου. Το προσφυγικό πρόβλημα των τελευταίων χρόνων θα καταγραφεί σαν ένα τεράστιο ιστορικό γεγονός, και η στάση όλων μας απέναντί του θα συνεχίσει να κρίνεται στους αιώνες. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά περίπλοκο θέμα. Είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί «σωστά», γιατί έχει πολλές και βαθιές ρίζες και προεκτάσεις, ενώ κρύβει μεγάλους κινδύνους και η εξέλιξη και οι συνέπειές του είναι απρόβλεπτες. Το μόνο «σωστό» που μένει να κάνει κανείς, είναι να παραμείνει άνθρωπος. Τα υπόλοιπα, δεν είναι στο χέρι κανενός από εμάς. Το να μείνουμε όμως άνθρωποι στη δύσκολη ώρα, είναι.
Η υπόθεση αυτή φανερώνει όλη την υποκρισία της Δύσης, η οποία βολεύτηκε για αιώνες, κρατώντας τις (πρώην;) αποικίες της στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και απομυζώντας τες, ενώ σήμερα σφυρίζει αδιάφορα, φορτώνοντας τις συνέπειες σε δύο μεσογειακές χώρες, στην Ελλάδα και στην Ιταλία, που αγκομαχούν κάτω από το δυσανάλογο βάρος. Ο εύθραυστος σήμερα οικονομικός πλούτος της Ευρώπης δημιουργήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την απάνθρωπη εκμετάλλευση άλλων περιοχών του πλανήτη. Ο πραγματικός όμως πλούτος της Ευρώπης είναι ο πολιτισμός της και οι αξίες που αυτός γέννησε και που τον γέννησαν. Αυτός ο πολιτισμός και αυτές οι αξίες, σήμερα γίνονται διακοσμητικά στοιχεία ενός κόσμου απροκάλυπτα ταγμένου στο κέρδος. Αν ο πολιτισμός μας είναι πράγματι τόσο σπουδαίος και δυνατός όσο θέλουμε οι Ευρωπαίοι να πιστεύουμε, τότε δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τους κυνηγημένους: θα καταφέρει να τους ενσωματώσει και να εμπλουτιστεί από αυτούς. Αν δεν έχει αυτές τις αντοχές, τότε το πρόβλημα δεν είναι οι κυνηγημένοι, αλλά εμείς».

• Νιώθει ο ελληνικός λαός εγκαταλειμμένος;

«Δεν αποτελούμε λαό πια, αλλά κάτι κατακαημένες μονάδες, που παλεύει η κάθε μια να τη βγάλει και σήμερα, χωρίς την αίσθηση πως ανήκει σε κάποιο σύνολο άξιο λόγου. Θέλω να πω πως εγκαταλείψαμε και εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας ως συλλογικότητα με συγκεκριμένες αξίες, εδώ και δεκαετίες. Αυτή η εγκατάλειψη αποτυπώνεται στην εικόνα που παρουσιάζουν τα σχολεία, τα ορφανοτροφεία, τα νοσοκομεία, οι ψυχιατρικές κλινικές, οι φυλακές μας. Αλλά και από την τερατώδη όψη που πήραν τις τελευταίες δεκαετίες οι πόλεις και τα χωριά μας. Τα ίδια μας τα σπίτια. Μόνο η εγκατάλειψη των αξιών μπορεί να δημιουργήσει τόση ασχήμια! Γιατί η αισθητική είναι ηθική. Η απουσία της αισθητικής προϋποθέτει και αποδεικνύει την εγκατάλειψη της ηθικής. Εγκαταλείποντάς την, εγκαταλείπεσαι στο έλεος του χειρότερου προσώπου σου, στους πολιτικούς που σου αξίζουν και σε όσους σε επιβουλεύονται».

• Συλλογική συνείδηση υπάρχει;

«Οπωσδήποτε, μόνο που είναι ξεθεμελιωμένη, μπερδεμένη και χοντροκομμένη πια και δεν χαρακτηρίζεται από τις λεπτές ποιότητες που χαρακτηρίζουν τη συλλογική συνείδηση λαών που πολιτιστικά (και όχι απαραίτητα οικονομικά) επιδεικνύουν στιβαρότητα. Η συλλογική μας συνείδηση αναγκάζεται σήμερα να ασχολείται με τα βασικά και τα αυτονόητα, αφού έφτασαν μέχρι και αυτά να αμφισβητούνται».

• Προσωπικά, νιώθετε ότι προσφέρετε –με τον όποιο τρόπο- στον τόπο σας;

«Συχνά νιώθει κανείς πως ρίχνει νερό στην άμμο. Παρ’ όλα αυτά, κάνω όσα κάνω όσο καλύτερα μπορώ, και με ειλικρίνεια τα μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου. Ακολουθώ τη φυσική ροή της μοιρασιάς, παίρνοντας και δίνοντας. Και οι συνάνθρωποι προσφέρουν πολλά και πολύτιμα σε μένα.
Για παράδειγμα, τα τελευταία λίγα χρόνια οι συναυλίες απέκτησαν μιαν άλλη δυναμική, μια συγκίνηση που δύσκολα έβρισκες παλαιότερα, μια ένταση και ταυτόχρονα μια συγκέντρωση και μια βαθιά ευγένεια. Αυτό είναι ένα μεγάλο δώρο των ακροατών, που στη δυσκολία ψάχνουν, όπως και εμείς οι μουσικοί, να μοιραστούν κάτι ουσιαστικό. Το εκτιμώ βαθιά και κάνω το παν για να ανταποδώσω».

• Μεγαλώνετε παιδιά, σε μια δύσκολη εποχή, όπως και τόσοι συνάνθρωποί μας -και κάποιοι πολύ δύσκολα. Τι σας προβληματίζει περισσότερο για εκείνα και ποιο είναι αυτό που θέλετε να τους μεταδώσετε ή να τους μάθετε περισσότερο από όλα;

«Θα ήθελα να μάθω στα παιδιά μου να βλέπουν την ομορφιά. Και να με ξαναμάθουν να τη βλέπω κι εγώ. Βέβαια, η ομορφιά δεν διδάσκεται, μαθαίνεις να την αναγνωρίζεις όμως πιο εύκολα όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον. Υπάρχει ομορφιά μέσα σε όσα ζούμε. Άλλες φορές είναι γλυκιά, άλλες φορές είναι πικρή. Πρέπει, όσο δύσκολο και να είναι, να τη μαζεύουμε σταγόνα-σταγόνα και να ποτίζουμε τα παιδιά μας. Ώστε να την αναγνωρίζουν έξω και μέσα τους, να πληρώνουν ευχαρίστως το κόστος της και να δέχονται με ευγνωμοσύνη το δώρο της. Να μάθουν να την αναπαράγουν, ώστε να έχει νόημα το πέρασμά τους από τον κόσμο».

• Παρακολουθώντας τη διαμάχη μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους -και συγκεκριμένα με τον πρώην Υπουργό Παιδείας, κ. Φίλη- για το μάθημα των Θρησκευτικών, ποια η άποψή σας; Σας αφορά ως πολίτη ή ως πιστό;

«Αισθάνομαι πως η σχέση Εκκλησίας και Κράτους είναι μια παραφύσιν σχέση δύο παραμορφωμένων οργανισμών, που υποτιμά μαζί τους θρήσκους και τους άθρησκους πολίτες. Χρειάζεται μεγάλη τόλμη, εμπιστοσύνη, ανοιχτοσύνη, γνώση και όραμα, τόσο εκ μέρους της Εκκλησίας, όσο και του Κράτους, ώστε να χωριστούν χωρίς να προκύψει «εθνικός διχασμός». Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η αλλαγή του μαθήματος των θρησκευτικών, είναι κατά τη γνώμη μου ένα πρώτο βήμα. Δεν πιστεύω στην κατάργηση των θρησκευτικών, γιατί η θρησκεία αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο του πολιτισμού μας εδώ και αιώνες. Και, το να μάθουν τα παιδιά μου πού ακριβώς τους έλαχε να γεννηθούν, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που τα πηγαίνω στο σχολείο. Όμως, με ενδιαφέρει μια παιδεία που μπορεί να τους δώσει την εικόνα του κόσμου στον οποίο βρέθηκαν, επιτρέποντας την αυτεξούσια, ελεύθερη και δημιουργική τοποθέτησή τους απέναντι και μέσα σε αυτόν. Δεν με ενδιαφέρει ένα κατηχητικό μέσα στο σχολικό πρόγραμμα. Δεν έχω καμιά διάθεση να αναθέσω την πίστη ή την μη πίστη των παιδιών μου στον οποιονδήποτε. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά, δεν μπορεί να τα αφήνει κανείς σε δημόσιους υπάλληλους και θεούσες.
Τέλος, για το αν είμαι ή δεν είμαι πιστός, δεν μπορώ να σας απαντήσω, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω. Αναγνωρίζω με βαθιά ευγνωμοσύνη το Ιερό και το Θείο παντού, γύρω και μέσα μου, ενώ διανοητικά και ιδεολογικά παραμένω άθεος. Με συγκινεί ως τα κατάβαθά μου η πίστη των ανθρώπων, όταν μεταφράζεται σε εμβάθυνση στον εαυτό και άνοιγμα στο όλον, όταν εκφράζεται σαν αδιαπραγμάτευτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο, όταν γίνεται θυσία, όταν, καβάλα στο άλογο, λογχίζει εκστατικά το τέρας μέσα μας. Περιέργως όμως, αυτά τα βρίσκω συχνότερα στους άθεους, παρά στους πιστούς.
Γνώρισα εξαιρετικούς ιερωμένους, που η σκέψη τους μου φέρνει δάκρυα. Ταυτόχρονα, με πιάνει αναγούλα όποτε βλέπω σκοτεινούς παπάδες να εκφράζουν στομφωδώς το μίσος, τον φασισμό και τη βλακεία τους. Κι ακόμα περισσότερο, όταν βλέπω προκαθήμενους να τους δικαιολογούν, γλύφοντας ένα ακροδεξιό, καθόλου χριστιανικό αλλά εκμεταλλεύσιμο κοινό. Τέτοιες συμπεριφορές κάνουν ξεκάθαρο σε ποιούς (και σε ποιανών τις μεθόδους!) σκοπεύει να στηριχθεί η Εκκλησία όποτε έρθει η δύσκολη ώρα. Και αυτό είναι αποκρουστικό!».

• Ο ιστορικός του μέλλοντος τι θα γράψει για την παρούσα κυβέρνηση;

«Αδυνατώ να το προβλέψω. Σαν πολίτης του παρόντος όμως, μπορώ να πω τα εξής: Στις 25 Ιανουαρίου 2015, αισθανόμασταν ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, απελπισμένοι, απαξιωμένοι και αναξιοπρεπείς, αηδιασμένοι από τις καταστροφικές συμπεριφορές των προηγούμενων κυβερνητών, από την απροκάλυπτη κοροϊδία των ξένων κέντρων και από τη δική μας κατάπτωση και την παραίτησή μας από τα κοινά και από τις τύχες μας. Περιμέναμε λοιπόν ένα άλλο επίπεδο, έναν άλλο λόγο. Μια νέα αισθητική, άρα και μια νέα ηθική, όπως λέγαμε και πιο πριν.
Έτσι, για πρώτη φορά στη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου, είδα μια κυβέρνηση να ανεβαίνει στην εξουσία με τόση ελπίδα και τόση ευχή εκ μέρους των πολιτών – παρά το καρούμπαλο που απέκτησε με τον σχηματισμό της, στα δεξιά του μετώπου της. Με την αποτυχία της να αλλάξει ριζικά τους όρους του παιχνιδιού όπως υποσχόταν, και υποχρεούμενη να γίνει πια μια «κανονική» κυβέρνηση μετατρέποντας το όραμα σε διαχείριση πραγματικότητας, φανέρωσε το απάνθρωπο πρόσωπο των υπερδυνάμεων, των Αγορών και των εγχώριων υπηρετών τους. Φανέρωσε όμως ταυτόχρονα και τα δικά της όρια. Δεν κατάφερε, μέχρι στιγμής, ούτε να μας ενώσει σε έναν συγκεκριμένο, υπερβατικό, κοινό αγώνα, ούτε να σηκώσει το συνολικό μας επίπεδο δίνοντάς μας ένα όπλο για ένα καλύτερο αύριο, ούτε και να κάνει τον ενθουσιασμό μας να διαρκέσει. Αυτά θα ήταν πράγματι σοβαρά επιτεύγματα.
Ο Μπέργκμαν έγραψε κάποτε ένα βιβλίο για την ιστορία των γονιών του. Το ονόμασε «Οι καλύτερες προθέσεις». Οι γονείς του, ενώ είχαν πράγματι τις καλύτερες προθέσεις, λόγω των συνθηκών, αλλά και των δικών τους αδυναμιών, τα έκαναν θάλασσα.
Καμιά φορά, βλέπω τους «καινούργιους» να προσπαθούν και, θυμούμενος με φρίκη τους ανεκδιήγητους προηγούμενους, λέω «ας είναι, το παλεύουν οι άνθρωποι». Μετά, βλέπω τις προσπάθειές τους να κουτσουρεύονται μέσα σε ένα περιβάλλον ασφυκτικά στενάχωρο και δυσκολεύομαι να τους δικαιολογήσω. Γιατί αυτό ήταν το περιβάλλον εξαρχής. Το γνώριζαν. Στο παιχνίδι που αποφάσισαν να παίξουν, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Ο απελπισμένος δεν έχει την πολυτέλεια να εκτιμήσει τις καλές προθέσεις. Δεν του είναι αρκετές. Και, στην κατάσταση που είμαστε όλοι, η κάθε αστοχία γίνεται ασυγχώρητη, πόσο μάλλον οι απανωτές αστοχίες. Τότε, οι προθέσεις γίνονται ύποπτες, κρίνονται ένοχες και το «ναι, αλλά οι άλλοι ήταν χειρότεροι» παύει να έχει κάποια σημασία για τους περισσότερους πολίτες, που παραμένουν ανυπόληπτοι, αναξιοπρεπείς και ζορισμένοι. Τότε, οι ψηφοφόροι επιστρέφουν στο προηγούμενο, ανακαινισμένο υποτίθεται μαγαζί, κάνοντας πως ξεχνούν μέσα στην απελπισία τους πόσο ευθύνεται για την απόλυτη καταστροφή.
Εύχομαι να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Για την ώρα, όσοι καλής θέλησης «ρομαντικοί» πίστεψαν πως αξίζει να παλέψουμε και ας πέσουμε μαχόμενοι, βουλιάζουν αμαχητί κι απορημένοι στη χλεύη των χαιρέκακων. Και όσοι, επίσης καλής θέλησης, «ρεαλιστές» προέβλεπαν την αποτυχία, ενώ μοιάζει προσώρας να δικαιώνονται, ηττώνται τελικά και αυτοί, αφού συντάσσονται αναπόφευκτα με όσους απεύχονταν την αναβάθμιση της ύπαρξής μας. Το μόνο που πανηγυρίζει νικηφόρο είναι το χειρότερο μέρος μας, που ακονίζει τα μαχαίρια του, λυσσασμένο και αδηφάγο, ενώ ο τόπος εξακολουθεί να καταρρέει μαζί με τις ιδέες, τις ελπίδες και τις ζωές όλων μας, σε ένα διεθνές περιβάλλον όλο και πιο επικίνδυνο».

• Τι κάνετε για τον εαυτό σας, ποιες μικρές ή μεγάλες χαρές φροντίζετε να του προσφέρετε;

«Δεν έχω χόμπι. Ποτέ δεν είχα μια παράπλευρη ενασχόληση απλά για να περνώ ευχάριστα την ώρα μου. Το να περνώ ευχάριστα την ώρα μου, μού είναι το ίδιο ανυπόφορο με το να περνώ δυσάρεστα την ώρα μου. Αφιερώνομαι λοιπόν σε ό,τι αγαπώ και βυθίζομαι μέσα του, κάνοντάς το με πάθος, εντάσσοντάς το στον κόσμο μου και χαρίζοντάς του τον δικό μου κόσμο. Μέσα στο πρόγραμμα της οικογένειας και της μουσικής, ακολουθώ με πολλή αγάπη και αφοσίωση την πειθαρχία του Αϊκίντο. Επίσης, τρέχω μεγάλες αποστάσεις».

• Αυτήν εποχή, στο γνωστό υπόγειο όπου εργάζεστε ακούραστα, σκαρώνετε καινούρια πράγματα για έναν επόμενο δίσκο;

  Εκτός από τους δίσκους, όλα μου τα χρόνια κάνω και άλλα πράγματα που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα το «ευρύ κοινό». Αυτή την εποχή γράφω τη μουσική για την ταινία ενός σύγχρονου Γερμανού γλύπτη, του Tilmann Krumrey. Επίσης, ετοιμάζω σε συνεργασία με έναν αγαπημένο φίλο μουσικό, τον Wassim Mukdad, πρόσφυγα από τη Συρία, τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τους πρόσφυγες, της νεότατης Ελληνογαλλίδας σκηνοθέτιδας Αριάδνης Κουτσάφτη. Παράλληλα, δουλεύω πάνω σε ένα νέο έργο για ηλεκτρονικά και ορχήστρα. Καμιά φορά γράφω και κάποιο τραγούδι, κυρίως πολύ απλές μπαλάντες τελευταίως».

• Πού εναποθέτετε τις ελπίδες σας;

«Στις παραστάσεις στο «Κύτταρο»! Θα έχουν πολλή ζωή, πολλή χαρά, πολλή έκφραση, πολλή μοιρασιά! Είναι ευλογία να περιμένεις με αγωνία τη συνάντησή σου με τους μουσικούς και με το κοινό, μετά από δεκαετίες πορείας και αμέτρητες συναυλίες. Είναι σπουδαίο, να περνούν τα χρόνια και ο έρωτας να μεγαλώνει!».

entertainment.in.gr