Βίκυ Βολιώτη: Ανεπαρκής η δικαιολογία του Γιαν Φαμπρ

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Ένα αντιφατικό πρόσωπο με πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και συναισθηματική αναπηρία υποδύεται η Βίκυ Βολιώτη στην παράσταση Αγαπημένε μου Χέρμπερτ του Θεάτρου Τέχνης. Διεισδύει στον κόσμο μιας γυναίκας που ζει με στερήσεις και δυσκολίες ως απόρροια της επιπολαιότητάς της. Η ηθοποιός, που στο παρελθόν έχει αναδείξει το καλλιτεχνικό της προφίλ μέσα από κείμενα του αρχαίου δράματος, μιλά στο in.gr τόσο για το θέατρο, όσο και για τις πληγές που άνοιξαν την τελευταία εβδομάδα.

Αναφερόμενη στον διορισμό του Γιαν Φαμπρ, στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών, σημειώνει πως υπήρχε άγνοια. «Είναι σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο ενήργησε ο καλλιτέχνης, έχοντας την ανοχή του υπουργείου Πολιτισμού, δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Ούτε για μένα ήταν επαρκής η δικαιολογία ότι δεν γνωρίζει την ελληνική σύγχρονη σκηνή και πως δεν είχε χρόνο να κοιτάξει τις προτάσεις».

Δεν αμφισβητεί όμως το γεγονός ότι ο Φαμπρ είναι ένας καλλιτέχνης διεθνούς εμβέλειας, και δεν συμμερίζεται τις ακραίες αντιδράσεις εναντίον του. Η κ. Βολιώτη τοποθετείται πάνω σε θέματα επικαιρότητας, μιλά για τα ενθαρρυντικά αλλά και απελπιστικά μηνύματα που στέλνει το θέατρο, ενώ κάνει μια νύξη στη σχέση ανάμεσα σε Ελλάδα και Γερμανία.

Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Αγαπημένε μου Χέρμπερτ», στην οποία παρακολουθούμε ανθρώπους ανήμπορους να αγαπήσουν
Υποδύομαι την Λουίζε η οποία είναι η μητέρα του Χέρμπερτ και τον απέκτησε σε πολύ νεαρή ηλικία εκτός γάμου. Ο σύντροφός της την εγκατέλειψε και όλα αυτά λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Χέρμπερτ ήταν τριών ετών η Λουίζε αποφάσισε να τον στείλει με τη μητέρα της, τη γιαγιά του, έξω από το Μόναχο για μεγαλύτερη ασφάλεια και απ’εκεί και πέρα είτε για λόγους οικονομικούς είτε για προσωπικούς λόγους, για συναισθηματική αναπηρία, δεν τον ξαναπήρε πίσω. Ο Χέρμπερτ μέχρι να τελειώσει το σχολείο μεγάλωσε με τη γιαγιά του με λίγες επισκέψεις από τη μητέρα του. Η Λουίζε είναι ένας άνθρωπος που έχει θυσιάσει τη ζωή της για το γιο της, δεν έκανε ποτέ αυτά που ήθελε να κάνει, όμως η αγάπη της εξαντλήθηκε εκεί. Δεν μπόρεσε ποτέ να δώσει μια συναισθηματική κάλυψη στο παιδί της, είναι και θύμα και θύτης. Δεν μπόρεσε να κάνει όσα ήθελε, με τη σειρά της όμως δημιούργησε συναισθηματικά κενά στον γιο της λόγω της απουσίας της. Είναι μια γυναίκα που βιώνει τη ζωή με μια επιπολαιότητα και ταυτόχρονα με μια βαθιά και απέραντη δυστυχία. Είναι ένα αντιφατικό πρόσωπο με πολλές συγκρούσεις.

Αναφέρετε πως την Λουίζε την διακρίνει μια επιπολαιότητα. Θα την χαρακτηρίζατε σκληρή;
Η επιπολαιότητά της την οδηγεί να είναι και πολύ σκληρή. Θα έλεγα ότι είναι ένας ανώριμος άνθρωπος μέσα στην μεγάλη της δυστυχία. Ζει μια δύσκολη ζωή με πολλές στερήσεις, ακυρώσεις και απογοητεύσεις. Η αγάπη της προς τους ανθρώπους και προς την ψυχικά διαταραγμένη αδερφή της, που λειτουργεί ως καταλύτης ανάμεσα στη σχέση μάνας και γιου, είναι ανεπαρκής.

Παρατηρούμε λοιπόν ένα ταραχώδες οικογενειακό περιβάλλον
Παρατηρούμε ένα οικογενειακό περιβάλλον, μια σύγκρουση μητέρας και γιου και ενδοοικογενειακές σχέσεις οι οποίες θυμίζουν, σε υπερθετικό βαθμό, τη σχέση που έχουμε όλοι με τους γονείς και κυρίως με τη μητέρα μας. Διαβάζοντας το έργο συγκινήθηκα πολύ, γιατί είναι ένα έργο που με πολλούς τρόπους μιλά για τη σχέση μητέρας – παιδιού.

Διαβάζοντας το έργο ως μητέρα, τι συναισθήματα γεννήθηκαν μέσα σας;
Ως μητέρα αισθάνθηκα πως έχω μια τεράστια ευθύνη απέναντι στο παιδί μου και ταυτόχρονα ένιωσα μια τεράστια ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου με την έννοια ότι με τη μητρότητα δεν πρέπει μια γυναίκα να ξεχνά τον εαυτό της. Ξεχνώντας τον εαυτό της δυστυχεί η ίδια και δεν μπορεί να είναι πια τόσο καλή μάνα όσο θα μπορούσε.

Σας τρόμαξε η επιπολαιότητα της Λουίζε ;
Όχι δεν με τρόμαξε, είναι ένα πολύ ανθρώπινο έργο. Αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτό, είτε ως παιδί είτε ως γονιός.

Μια δύσκολη κοινωνικοπολιτική κατάσταση παρουσιάζεται στο έργο εάν αναλογιστεί κανείς πως εκτυλίσσεται στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Το έργο δεν είναι κοινωνικοπολιτικό, είναι ένα έργο βαθιά οικογενειακών σχέσεων και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας.

Παρατηρώντας την κατάσταση που επικρατεί στο θέατρο την τελευταία εβδομάδα, ποια η δική σας άποψη για την τοποθέτηση του Γιαν Φαμπρ στο τιμόνι του Φεστιβάλ Αθηνών;
Ο Γιαν Φαμπρ είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης με ενδιαφέρουσες παραστάσεις και οπτική όλα αυτά τα χρόνια, τα πράγματα όμως κρίνονται εκ τους αποτελέσματος. Καταρχήν ήμουν θετικά προδιατεθειμένη πάνω στον διορισμό του. Μετά όμως φάνηκε ότι υπήρχε μια άγνοια. Είναι σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο ενήργησε, έχοντας την ανοχή του υπουργείου Πολιτισμού, δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Ούτε για μένα ήταν επαρκής η δικαιολογία ότι δεν γνωρίζει την ελληνική σύγχρονη σκηνή και πως δεν είχε χρόνο να κοιτάξει τις προτάσεις. Για μένα αυτό δεν είναι επιχείρημα για να αποκλείσεις την Ελλάδα από το δικό της Φεστιβάλ, σαφέστατα δεν υποστηρίζω πως πρέπει να είναι ένα ελληνοκεντρικό φεστιβάλ που να έχει μόνο ελληνικές παραγωγές, αλλά δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τη χώρα που διοργανώνει το Φεστιβάλ και δίνει τα χρήματα γι’αυτό. Και από εκεί και πέρα θεώρησα άστοχο να είναι ένα βελγικό φεστιβάλ. Να μην έχει, δηλαδή, τη συμμετοχή καμιάς άλλης χώρας του κόσμου όταν το ονομάζεις ένα διεθνές. Εύχομαι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής να πετύχει στο νέο έργο που έχει μπροστά του, αλλά νομίζω πρέπει να είμαστε υπομονετικοί γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε πριν δούμε τα αποτελέσματα.

Τα έργα του Γιαν Φαμπρ έχουν, αν μη τι άλλο, προκαλέσει σχόλια και συζητήσεις. Συμμερίζεστε την άποψη αρκετών που μιλούν για έναν αιρετικό καλλιτέχνη ;
Είναι ένας καλλιτέχνης που έχει δώσει δείγματα δουλειάς που άλλοτε ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους και άλλοτε μπορεί να θεωρήθηκαν αιρετικά. Οπωσδήποτε όμως είναι ένας καλλιτέχνης που έχει ένα εκτόπισμα. Σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζομαι ακραίες αντιδράσεις κατά του.

Η ανάθεση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο θα λέγατε πως είναι εύστοχη;
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος είναι ένας πετυχημένος σκηνοθέτης και θεατρώνης, έχει ένα θέατρο, το θέατρο του Νέου Κόσμου, που λειτουργεί άψογα και από εκεί και πέρα μένει να δούμε τι έχει στο μυαλό του για το Φεστιβάλ. Φαντάζομαι δε θα μπορεί να μας δείξει αυτό που οραματίζεται φέτος, οπότε πρέπει να περιμένουμε από του χρόνου να δούμε τι θα κάνει.

Όχι μόνο στο Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και σε άλλους καλλιτεχνικούς φορείς έχουν συντελεστεί σημαντικές αλλαγές. Θα λέγατε πως οι χειρισμοί αυτοί της κυβέρνησης διακρίνονται από επιτυχία;
Μέχρι στιγμής δεν έχουν δείξει ότι είναι εύστοχες οι επιλογές. Η κίνηση πάντως για το φεστιβάλ δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε για να μην έχουμε την αγωνία για το εάν θα συνεχίσει να ισχύει ο θεσμός.

Το θέατρο στην Ελλάδα και η προσέλευση του κόσμου σε αυτό στέλνουν ενθαρρυντικά μηνύματα ή μηνύματα απελπισίας ;
Το θέατρο έχει μια διπλή υπόσταση, και θετική και αρνητική. Βλέπει κανείς μια σαφέστατη στροφή του κόσμου προς αυτό, και είναι κάτι πολύ ελπιδοφόρο. Οι εργασιακές συνθήκες όμως που επικρατούν στο θέατρο είναι οι χειρότερες όλες των εποχών. Και δεν μιλάω μόνο για τα χρήματα, αλλά για τις συνθήκες οργάνωσης και εκμετάλλευσης. Θα πρέπει όλα αυτά κάποια στιγμή να τα ακουμπήσουμε και να τα συζητήσουμε

Περνώντας από το θέατρο στην τηλεόραση, όπου έχετε εμφανιστεί μέσα από σειρές, τι τροπή βλέπετε να έχει πάρει τα τελευταία αυτά χρόνια;
Κατά τη γνώμη μου η τηλεόραση έχει χάσει τελείως τον προσανατολισμό της, τον βηματισμό της και πώς άλλωστε να μην το έχει πάθει όταν υπάρχει τέτοια ανασφάλεια σχετικά με το τι θα γίνει με το μέλλον των καναλιών, αλλά και για οικονομικούς λόγους. Με αφορμή και με πρόσχημα, πολλές φορές, την πραγματικά δύσκολη οικονομική κατάσταση που επικρατεί, έχουμε χάσει την επιθυμία μας να δουλεύουμε σωστά και δημιουργικά. Αυτό είναι και το χειρότερο στην ελληνική κοινωνία. Έχουμε χάσει την ανάγκη μας να δημιουργούμε.

Ως άνθρωπος της τέχνης, παρατηρώντας σκηνές εξαθλίωσης με τους πρόσφυγες να κοιμούνται στους δρόμους, τι έχετε να δηλώσετε;
Η κατάσταση είναι τραγική, μου φαίνεται αδιανόητο αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον κόσμο και που η παγκόσμια κοινότητα κοιτά αδιάφορη αυτό που συμβαίνει. Ελπίζω να αποφευχθούν τα χειρότερα, γιατί όταν οι άνθρωποι είναι τόσο απελπισμένοι και νιώθούν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα μπορεί να προβούν και σε πράξεις απελπισίας. Το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά. Δυστυχώς κάθονται όλοι έκπληκτοι και το παρακολουθούν.

Είστε κατά το ήμισυ Γερμανίδα, η μητέρα σας κατάγεται από εκεί. Έχετε γνωρίσει τους Γερμανούς ως λαό
Είναι ένας προικισμένος λαός με τα ελαττώματά του, όπως όλοι. Στην προκειμένη όμως τα συμφέροντά τους κοντράρονται με τα δικά μας και πάντα ο ισχυρότερος συμπεριφέρεται μάλλον άγαρμπα στον πιο αδύναμο.

Πληροφορίες
Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.15

Τιμές εισιτηρίων:
Παρασκευή: 10 € γενική είσοδος
Σάββατο & Κυριακή: 15 € | 10 € (μειωμένο)

Φρυνίχου Φρυνίχου 14, Πλάκα
τηλέφωνα ταμείου: 2103222464 & 2103236732

entertainment.in.gr